Ο δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Νίκος Μεγγρέλης και η δημοσιογράφος και σεναριογράφος της σειράς Εριφύλη Μαρωνίτη, με την επιστημονική τεκμηρίωση της καθηγήτριας Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Ματούλας Τομαρά – Σιδέρη, εντοπίζουν και αναδεικνύουν το ισχυρό αποτύπωμα προσφοράς των μεγάλων ευεργετών στον ελληνισμό της Πόλης και στο εθνικό κέντρο.
Η εκπομπή φιλοξενεί την βυζαντινολόγο ιστορικό Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, η οποία με τις αφηγήσεις και τις αναλύσεις της, με έκδηλο το άρωμα της μικρασιατικής της καταγωγής, ξεδιπλώνει την βαθιά και μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού της Πόλης, των παραλίων της Ιωνίας αλλά και της ενδοχώρας της Ανατολίας. Ο Χρηστάκης Ζωγράφος και ο Ιωάννης Σισμανόγλου, με διαμετρικά αντίθετη γεωγραφική αφετηρία -ο πρώτος γεννημένος στην περιοχή του Αργυροκάστρου και ο δεύτερος στην Άγκυρα- διανύουν τροχιές που τέμνονται στον επιχειρηματικό στίβο της Πόλης καθώς και στο πεδίο της προσφοράς. Δραστηριοποιούνται στον τραπεζικό τομέα και στις επιχειρήσεις, προκόβουν και δημιουργούν τεράστιες περιουσίες, μεγάλο μέρος των οποίων προσφέρουν μέσω δωρεών για την στήριξη της Παιδείας του υπόδουλου στους Τούρκους Ελληνισμού.
From Egypt to South Africa, the Greeks came in their thousands, and then they left
By George Philipas
Today there remain only few Greeks in Africa, mainly in the metropolises of South Africa. These last remnants only hint at a rich past that tied generations of Greeks to the vast African continent. There are some who still remember this prosperous past.
Minis Papapetrou, a retired engineer who grew up in Sudan and now resides in Athens, describes how he and around 200 members of the ‘Greek Community of Sudan’ still meet periodically in the Greek capital. Before Covid disrupted life, they regularly gathered for Christmas and Easter, even though most, including Papapetrou himself, left Africa almost 50 years ago. So powerful is the memory of the place that bonds them.
Antonis Chaldeos
“When we get together, or go to the club, our conversations are all about when we were back in Sudan,” he sighs. “Do you remember that? Do you remember when we went there? It’s a nice feeling to remember the country you were born.”
Papapetrou represents the last in a line of three generations of Greeks whose fortunes ebbed and flowed with those of the continent.
Greeks began arriving in numbers in Africa in the late 19th century. They mainly settled in Egypt and later travelled to Sudan before expanding to far-off places like East and South Africa. They soon found their feet turning to lucrative agri-businesses such as cotton and tobacco as well as banking and trading. At the turn of the 20th century, almost two-thirds of all cotton production from Egypt that fed the textiles factories of Manchester and northern England was produced by Greek settlers.
Greeks were by far the most adventurous foreign community too, venturing far and wide. All this was achieved often in spite of harsh and sometimes deadly conditions.
They suffered many setbacks, some having fought and died with Major-General Charles Gordon in Khartoum during the Mahdi Uprising in 1885. According to Antonis Chaldeos, an expert on Greek migration in Africa and author of eight books on the subject including The Greek Community of Sudan, Gordon compared the Greeks’ defence of Khartoum to that of the Spartans at Thermopylae. Those Greeks that survived the siege were forced to convert to Islam and marry the Catholic nuns who were captured.
Nevertheless Greeks continued to thrive all over Africa numbering over 50,000 in Egypt by the 1940s and 60,000 in Sudan by the mid-1950s. From there though their numbers quickly collapsed. So much so, that today they number no more than a few thousand In Egypt and merely hundreds in Sudan.
The Soweto uprising saw people leaving South Africa fearing a repeat of experiences elsewhere
So what happened?
A simple answer was the wave of nationalisations that swept North Africa following the surge in independence movements. The most significant was that by President Gamal Abdel Nasser of Egypt starting in 1961. Having their livelihoods and businesses taken away almost overnight devastated the Greek community and they departed en masse in the years that followed. Almost 40,000 left Egypt between 1961 and 1967 never to return.
Many migrated to South Africa, but by then a sense of alienation began to set in and the deep ties that had been forged on the frontiers of the Nile and Sahara in the late 19th century and early 20th century were broken.
Evangelos Bourboulis in 1974 in Asmara receiving a business award from the Governor-General of the (then) Ethiopian Province of Eritrea Debebe Haile Maryam
A sense of constant fear for the future set in among the remaining Greeks on the continent. So much so that the collective trauma at the start of South Africa’s Soweto student uprising in 1976 started a mass exodus that continued following the end of apartheid in 1990. The population of the last great centre of Greeks in Africa collapsed from a high of over 100,000 in the mid-1970s to just 35,000 today.
As Chaldeos notes, “the main reason for the exodus was fear for the future. Those people who had experienced similar phenomenon in Egypt and Sudan left because they thought that the next part was nationalisation policy.”
Many though challenge the widely accepted narrative in academic circles of why the Greeks left. Eftychia Mylona, PhD Candidate in Middle Eastern Studies at Leiden University, believes that while nationalisations were kind of the straw that broke the camel’s back, the writing was on the wall decades before.
Eftychia Mylona
“It was a process of events – people were talking about departures for some years.” She says, “this kind of Egypt for Egyptians was not a new slogan that came in the 50s or 60s by Nasser.”
Rather than just being alienated by the African independence movements through changes in citizenship laws and nationalisations, Greek communities themselves had started detaching themselves from their host countries.
The failure to adapt to new realities of national independence are striking given the Greeks’ unique position in both Egyptian and Sudanese society, straddling the social and economic vacuum between the British colonial power and the local population. But seen as a symptom of their success, it becomes more apparent. At first, they were treated as second-class citizens by the British, then came to be accepted as they became affluent. And as they did, their attitudes became firmly aligned with those of the colonist’s, regarding themselves of the same class and enjoying the same privileges.
This led to a defensive, siege mentality and ultimately to a failure to adapt to independence. As Professor Matoula Tomara-Sideris of Panteion University and a leading author and expert on Greek migration in Africa explains, “They saw the threat approaching, but they blocked out their ability to mentally and emotionally process the threat in a way that would have allowed them to form a sustainable collective attitude and response to the liberation movements.”
Today, the last remaining Greeks in South Africa continue to leave en masse. For Greeks of a younger generation, fear for their futures remains key. Yesterday’s fears of nationalisation though have been replaced with fears of finding employment and of crime. Since the mid-20th century, the pull of other centres such as Australia, Canada, the US and even Greece itself is too attractive to resist as the economic fortunes of Africa wane.
The Greeks in Africa look certain to dwindle to almost none. More than anything, the spell that bound them to the continent seems broken.
Professor Matoula Tomara Sideris
For the dying golden generation of settlers though, Africa will forever be their home, wherever they go. Evangelos Bourboulis, an industrialist who was the last of three generations on the continent, left for Athens only when his cotton-seed oil factory was confiscated in the mid-70s by the nationalisation policies of President Mengistu of Ethiopia, bears no grudge.
“There is not one person who was born in Africa that doesn’t want to return. That person doesn’t exist. Because its people are very good. Eritreans were my best friends. One by one, they are all dead now. I am the only survivor.”
The likes of Evangelos Bourboulis and Minis Papapetrou will close an illustrious chapter in Greek history, much-forgotten today but just as brave and tragic as the ancients of old.
Η εγκατάσταση των Ελλήνων στη νεότερη Αίγυπτο και η ιστορικά αποτελεσματική παρουσία τους εκεί διαπιστώνεται στις αρχές του 19ου αιώνα, επί Μωχάμετ Άλη. Η Αίγυπτος του 19ου αιώνα ευνόησε την Ελληνική διασπορά προσφέροντάς της απλόχερα γόνιμο έδαφος, οικονομικό και πολιτικό, για να αναπτύξει εντυπωσιακή δραστηριότητα. Ο Μωχάμετ Άλη υπολόγιζε πολύ στη συμβολή των Ελλήνων παροίκων προκειμένου να υλοποιήσει το πολιτικό του σχέδιο, που συνίστατο στην αποδέσμευση της Αιγύπτου από το οθωμανικό κράτος και την πρόσδεσή της στις Ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Αναγκαίο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή θεωρούσε την καθιέρωση της εκτατικής καλλιέργειας του βάμβακος και, μέσω αυτής, το ιστορικό άνοιγμα της χώρας προς τη Δύση. Η οργανική συνεργασία των Ελλήνων παροίκων με τις Δυτικές μητροπόλεις ήταν το πλαίσιο αυτής της αμοιβαία επωφελούς διευθέτησης.
Εποποιΐα και η Ευποιΐα είναι δύο εμβληματικά σημαίνοντα που συνοψίζουν το ιστορικό αποτύπωμα του περάσματος των Ελλήνων από τη χώρα του Νείλου. Στην πορεία αυτή η δεσπόζουσα πτυχή είναι «ο δρόμος του βαμβακιού», που παραμένει ακόμη ένας θρύλος για όσους τον έζησαν.
Η εξέλιξη του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού χωρίζεται σε τρείς μεγάλες περιόδους που σηματοδοτούν και την συνολική του ιστορία.
Η πρώτη περίοδος εκτείνεται μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα και αντιστοιχεί στην συγκρότηση και ανάπτυξη της παροικίας. Ανάπτυξη δημογραφική, οικονομική και κοινοτική. Ιδιαίτερα ενισχύθηκε η θέση της παροικίας μετά την αποτυχημένη επανάσταση του Αραμπή (1882) και την κατάληψη της Αιγύπτου από την Αγγλία. Η κυριαρχία των Άγγλων ταυτίστηκε με τη δημιουργία του Quartier Grec στην Αλεξάνδρεια, γεγονός που άλλαξε τον πολιτικό προσανατολισμό της παροικίας. Μία εκδήλωση αυτής της αλλαγής ήταν και το ότι οι Κοινοτικές εκλογές του 1884 ανέδειξαν την Αγγλόφιλη ομάδα των Ζερβουδάκη-Σαλβάγου-Μπενάκη πλάι στους Ράλλη-Αβέρωφ.
Η δεύτερη περίοδος καλύπτει το πρώτο τρίτο του 20ού αιώνα και φτάνει πρακτικά μέχρι το 1930. Εμφανίζει υψηλούς δημογραφικούς ρυθμούς και αντιπροσωπεύει την εν γένει ωριμότητα και ακμή της παροικίας. Ακμή δημογραφική, οικονομική και κοινοτική με επέκταση και στην Ελλάδα, όπου οι Αιγυπτιώτες συμμετέχουν αποφασιστικά στον αστικό μετασχηματισμό τον οποίο προωθούσε ο Βενιζελισμός και ο Ευεργετισμός που ανέπτυξαν. Ακολούθησαν τα ταραγμένα χρόνια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των επιπτώσεών της σε όλους τους τομείς.
Η τρίτη περίοδος ξεκινά γύρω στο 1930 και έχει ως σταθμούς το 1934 (ψηφίζεται ο Νόμος 51 και θεσμοθετείται ο κρατικός έλεγχος στις ποικιλίες βάμβακος) και το 1937 (καταργούνται οι Διομολογήσεις). Σ’ αυτή την περίοδο η παροικία ακολουθεί την φθίνουσα πορεία του αποικιακού συστήματος και μπαίνει σε κρίση. Κρίση δημογραφική, οικονομική και κοινοτική. Αμέσως μετά το 1952 και την επανάσταση του στρατού καθίστανται εμφανή τα σημεία της δημογραφικής κρίσης και της επακόλουθης διάλυσής της το 1960.
Και στις τρεις αυτές περιόδους η ιστορία έδειξε ότι οι Αιγυπτιώτισσες όλων των κοινωνικών τάξεων συμμετείχαν με τρόπο ουσιαστικό, διακριτό και αναγνωρίσιμο στο γίγνεσθαι της Ελληνικής παροικίας.
Ξένες παροικίες στην Αίγυπτο. Η πολυπληθής ελληνική κατέχει αριθμητικά την πρώτη θέση.
Συγκρότηση και εξέλιξη της παροικίας
Στην πρώτη περίοδο η παροικία συγκροτείται κυρίως μέσω της εισροής ανδρών μεταναστών πού αναζητούσαν έναν τόπο εργασίας και επιβίωσης, συγκεντρώνοντας τις αναγκαίες προϋποθέσεις ώστε η μετακίνησή τους να χαρακτηρίζεται «οικονομική μετανάστευση».
Στην Αιγυπτιακή Απογραφή πληθυσμού του 1897 παρατηρούμε ότι όσο μεγαλώνει η απόσταση από την θάλασσα, δηλαδή από το εύφορο Δέλτα του Νείλου, τόσο περισσότεροι είναι οι άντρες που επιδίδονται μόνοι τους στην περιπέτεια της εγκατάστασης στους δύσκολους εκείνους τόπους, μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα της Αλεξανδρείας και του Καΐρου. Χαρακτηριστικά, στις επαρχίες της Βεχέρας, της Μενουφίας και της Γιαλουμπίας, όπου κυριαρχούσαν οι σκληρές και επίπονες ασχολίες με τη γη κυρίως, ο αριθμός των Ελληνίδων υπολείπεται αισθητά των ανδρών παροίκων.
Από τα δεδομένα αυτά συμπεραίνουμε ότι η συγκεκριμένη μετανάστευση στην Αίγυπτο του 19ου αιώνα εκτός από «οικονομική» ήταν και «έμφυλη», με ό,τι επακόλουθα είχε αυτό στην συγκρότηση της παροικίας. Στη συνέχεια, χάρις στις Αδελφότητες των συντοπιτών που εξασφάλιζαν την σύσφιξη των ανθρώπινων δεσμών στις συνθήκες του μαζικού εκπατρισμού, αλλά και χάρις στα προξενιά που γίνονταν, οι άντρες της παροικίας προτρέπονταν να ταξιδέψουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους προκειμένου να παντρευτούν τη γυναίκα που τους είχαν προξενέψει στην οικεία Αδελφότητα. Ακολουθούσαν οι «κουμπαριές», που έπλεκαν δεσμούς αλληλοϋποστήριξης και βλέψεις για πιθανή κοινωνική άνοδο, και η οριστική εγκατάσταση και των γυναικών στην παροικία.
Με τον τρόπο αυτό, η «οικονομική μετανάστευση» μετατρεπόταν εύκολα και γρήγορα σε «μετανάστευση εγκατάστασης». Δηλαδή στην αρχή ήταν η ανάγκη που έδιωχνε τους ανθρώπους από τον τόπο τους προς ένα άλλο τόπο όπου ήλπιζαν ότι θα βρουν εργασία και ψωμί για να ζήσουν. Στη συνέχεια οι άνθρωποι αυτοί επέλεγαν ένα νέο τόπο εγκατάστασης, ο οποίος προοριζόταν να γίνει η δεύτερη πατρίδα τους.
Διαμονητήριο που εξέδωσε το Γενικό προξενείο της Ελλάδας στο Κάιρο το 1902 (Συλλογή Ιωάννη Ζήλλη).
Σε αυτές τις συνθήκες οι Αιγυπτιώτισσες επιτελούν ζωτική λειτουργία στο οικογενειακό και κοινωνικό πεδίο. Η δομική συμβολή τους στη συγκρότηση και αναπαραγωγή της παροικίας συνεχώς αυξάνει και τελικά δεσπόζει. Οι οικογένειες που δημιουργούσαν συνιστούσαν τον θεμελιώδη θεσμό, μέσω του οποίου οι άνθρωποι οργάνωναν τη ζωή τους και τις δραστηριότητές τους, ενώ ταυτόχρονα εξασφάλιζαν τη συνέχεια της Ελληνικότητας και της ορθοδοξίας στις συνθήκες της πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής αποικιοκρατούμενης Αιγύπτου.
Στην πορεία της, η παροικία ανέδειξε πολλά ζευγάρια που σημάδεψαν την ιστορία του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού. Ενδεικτικά μόνο αναφέρομαι στα ακόλουθα :
Μιχαήλ Τοσίτσας και Ελένη Τοσίτσα
Εμμανουήλ Μπενάκης και Βιργινία Χωρέμη
Μικές Σαλβάγος και Αργίνη Μπενάκη
Θεόδωρος Κότσικας και Δέσποινα Μπενάκη
Μιχάλης Καζούλλης και Μαρίκα Δραγούμη
Γεώργιος Σπετσερόπουλος και Αθηνά Μαλούχου
Σοφοκλής Βενιζέλος και Ζωή Ροδοκανάκη
Απόστολος Πάντος και Αλίκη Μάνου
Παλαιολόγος Γεωργίου και Αλκμήνη Πετρώνδα
Νίκος Ζελίτας (Στέφανος Πάργας) και Στέλλα Κρεμεζή
Έχει ενδιαφέρον εδώ το γεγονός ότι η Αιγυπτιώτισσα σύζυγος δεν κινήθηκε μόνο στη σκιά του συζύγου της. Λειτούργησε και αυτοτελώς στα επίπεδα της μητρότητας, της κοινωφελούς δραστηριότητας, της φιλανθρωπίας, της εκπαίδευσης, της επιστήμης και της υπερεθνικής κοινωνικής αλληλεγγύης, δημιουργώντας αυτό που της ταίριαζε σε ένα περιβάλλον κοσμοπολίτικο και επηρεασμένο από τα Ευρωπαϊκά ρεύματα.
Η οικογένεια Εμμανουήλ Μπενάκη.
Μητρότητα
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της μητρότητας στις Αιγυπτιώτισσες Ελληνίδες είναι τα ακόλουθα:
Η σπουδαιότητα της μεταναστευτικής ροής για την υποστήριξη της δημογραφικής συγκρότησης και ανάπτυξης της παροικίας. Όπως είπαμε πιο πάνω, στα αρχικά στάδια οι μετανάστες ήταν άντρες, οι οποίοι δεν παντρεύονταν γυναίκες από την Αίγυπτο αλλά από τον τόπο καταγωγής τους με τη διαμεσολάβηση των Αδελφοτήτων, που στην προκειμένη περίπτωση λειτουργούσαν και ως μηχανισμός που εξασφάλιζε νύφες. Ειδικά στην φάση αυτή οι μετανάστριες που εισέρεαν στην Αίγυπτο ήταν νέες γυναίκες. Η απουσία του παραδοσιακού σογιού, που υποστήριζε την μητρότητα ανεξάρτητα από την παρουσία της μητέρας, ήταν καθοριστική ως προς τη σταδιακή μείωση της γεννητικότητας.
Η διαχρονική τάση μείωσης των ρυθμών της δημογραφικής λειτουργίας (β΄ και γ΄ περίοδος). Όπως έδειξε η έρευνά μας για τον ελληνισμό του Καΐρου μεταξύ των ετών 1927-1936 παρατηρήθηκε έντονη μείωση της γεννητικότητας, της οποίας το ποσοστό μειώθηκε κατά το 1/4, από 40‰ σε 30‰ (βλ. πίνακα που ακολουθεί)
Ποσοστά (‰) δημογραφικών συμβάντων της Καϊρινής παροικίας (1907-1946)
Περίοδος
Μέσος πληθυσμός δεκαετίας
Γεννητικότητα
Γαμηλιότητα
1907-1916
17.284,5
40,19
13,95
1917-1926
17.682,5
39,22
13,58
1927-1936
18.532,0
30,60
11,48
1937-1946
16.311,0
36,56
20,16
Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη, Οι Έλληνες του Καΐρου.
Έπεται η γαμηλιότητα, που το ποσοστό της φθίνει κατά περίπου το 1/5, από 14 ‰ σε 11,5‰. Ακολουθεί η θνησιμότητα, το ποσοστό της οποίας μειώνεται κατά το 1/6, από 30‰ σε 25 ‰.
Η μεγάλη καμπή στη δημογραφική λειτουργία της Καϊρινής παροικίας αντιστοιχεί, λοιπόν, στην περίοδο 1927-1936. Πρόκειται για δομικό μετασχηματισμό της παροικιακής δημογραφίας, που αντιστοιχεί στη διαδικασία της δημογραφικής μετάβασης. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η μετάβαση αυτή από το Ανατολικό μοντέλο γαμηλιότητας-γονιμότητας στο Δυτικό πραγματοποιήθηκε κατά το ευρωπαϊκό πρότυπο, με την παράλληλη δηλαδή μείωση της γεννητικότητας και της θνησιμότητας, και μάλιστα με περισσότερο έντονη τη μείωση της γεννητικότητας. Το αρχικό υπόδειγμα δημογραφικής λειτουργίας αντιστοιχούσε σε αυτό της χώρας καταγωγής (Ελλάδα) και μάλιστα με ρυθμούς γεννητικότητας που προσομοιάζουν με αυτούς της χώρας υποδοχής (Αίγυπτος). Ωστόσο, η δημογραφική μετάβαση πραγματοποιήθηκε τελικά σύμφωνα με το πρότυπο των χωρών και των πολιτισμών αναφοράς (Δυτική Ευρώπη). Παρατηρούμε λοιπόν ότι η κοσμοπολίτικη κουλτούρα της Καϊρινής παροικίας αποδέσμευσε το πρότυπο της δημογραφικής της λειτουργίας τόσο από τη χώρα υποδοχής όσο και από τη χώρα καταγωγής και ανέδειξε τους προνομιακούς δεσμούς της με τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις.
Επαγγελματικός βίος
Ιδιαίτερη σημασία παρουσιάζει το ζήτημα της γυναικείας επαγγελματικής δραστηριότητας. Στα πρώτα χρόνια ζωής της παροικίας, η εξωτερική γυναικεία απασχόληση φαίνεται να μη συνηθιζόταν στην Αίγυπτο σε κορίτσια μικρότερα των 10 ετών. Έτσι, στην απογραφή του 1897 (βλ. πίνακα που ακολουθεί) μόνο το 20% του συνόλου των αλλοδαπών γυναικών (7.440/37.669) αναφέρεται ως απασχολούμενο και κατά κύριο λόγο ως οικιακές βοηθοί (2.683/7.440, ήτοι το 36% των εργαζομένων), ως εκπαιδευτικοί(1.749/7.440, ήτοι το 24%) και στη νηματουργία-υφαντουργία (1.251/7.440,ήτοι το 17%).
Απογραφή 1897: Επαγγέλματα γυναικών (άνω των 10 ετών) κατά εθνικότητα (Πηγή: Centre d’ études et de documentation économiques, juridiques et sociales – CEDEJ).
Το σύνολο των εργαζομένων Ελληνίδων είναι 17%. Ειδικότερα, στις οικιακές βοηθούς η συντριπτική πλειονότητα ήταν Ελληνίδες (42%), ακολουθεί ο τομέας της εκπαίδευσης (22%) και τελευταίος ο τομέας της νηματουργίας-υφαντουργίας (24%).
Η εργασία, ιδίως για λογαριασμό τρίτων (π.χ. οικιακή βοηθός, υπάλληλος, δασκάλα, κλπ.) έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις χρόνου, κόπου και ψυχοδιανοητικής επένδυσης. Οι πόροι αυτοί αφαιρούνται και δεν είναι πλέον διαθέσιμοι για τη μητρότητα. Γι’ αυτό τον λόγο οι διαστάσεις της γυναικείας εργασίας έξω από την οικογένεια αντιπροσωπεύουν ενδείκτη που εκφράζει τη διαθεσιμότητα για μητρική μέριμνα, και κατ’ επέκταση την πραγματικότητα και την αναπαράσταση της μητρότητας στη συγκεκριμένη κοινωνία. Όσο μεγαλύτερες είναι οι διαστάσεις της γυναικείας εργασίας τόσο μεγαλύτεροι είναι οι περιορισμοί και οι πιέσεις που ασκούνται στις μητρικές δραστηριότητες.
Διαπαιδαγώγηση
Ανοιχτά μυαλά, οι πάροικοι από πολύ νωρίς είχαν σε υψηλή αξία την επαγγελματική εκπαίδευση. Τα κορίτσια τους τα έγραφαν στη Σχολή κοπτικής- ραπτικής και αργότερα στην Μέση Εμπορική του Αβερωφείου, που ήταν αντίστοιχη με την Σαλβάγειο επαγγελματική, Σχολή που προτιμούσαν για τα αγόρια τους. Ηθικά στοιχεία σε γενικές γραμμές, ενίσχυαν οικονομικά την πατρική τους οικογένεια και κυριαρχούσε η αλληλοσυμπαράσταση. Γενικότερα τα παιδιά τους ανατρέφονταν με αγάπη αλλά και αυστηρότητα. Ο ρόλος της Αιγυπτιώτισσας μητέρας σε αυτό ήταν καθοριστικός.
Μετά τον πόλεμο, λόγω της βελτίωσης των οικονομικών, πολλοί πάροικοι φρόντιζαν να διαμένουν σε καλές γειτονιές των μεγάλων πόλεων όπου κατοικούσαν, να έχουν ποιότητα ζωής στο σπίτι τους, καλή εκπαίδευση για τα παιδιά τους και να ασχολούνται με εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως προσκοπισμός, αθλητισμός, μουσική, θέατρο, μπαλέτο. Διοργάνωναν πάρτι για τα γενέθλιά τους και την ονομαστική τους γιορτή, κυρίως Χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν. Διαμορφώνονταν έτσι άτομα κοινωνικά και φιλοπρόοδα, ενώ οι κοινωνικές εκδηλώσεις της παροικίας αποτελούν σημείο νοσταλγικής αναφοράς για όσες και όσους τα έζησαν.
Όσο περνούσαν τα χρόνια δίνανε μεγαλύτερη βαρύτητα στη μόρφωση. Τα παιδιά έπρεπε να τελειώσουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να αναπτύσσουν την κοινωνικότητά τους μέσα από τις οικογενειακές και φιλικές σχέσεις τους. Αγόρια και κορίτσια μαθήτευαν σε χωριστά κτίρια στα σχολεία τους, αλλά με τους Συλλόγους και τις Αδελφότητες γνωρίζονταν μεταξύ τους και είχαν άνεση στην επικοινωνία τους. Εξ ου και είχαν δημιουργηθεί ειδύλλια με κατάληξη τον γάμο. Στα περισσότερα σπίτια τώρα υπήρχε μία συγγενής, μία γιαγιά ή μία θεία που βοηθούσε στο νοικοκυριό και στην ανατροφή, η οποία περιλάμβανε καλούς τρόπους, καθαρή εμφάνιση, τήρηση του προγράμματος των μαθημάτων, προσέλευση στην εκκλησία, σεβασμό στους μεγαλύτερους.
Αν και καθε νοικοκυριό, πλούσιο ή φτωχό, είχε τη δική του αντίληψη και λειτουργία, σημαντικοί αρωγοί για την καλή ανατροφή των παιδιών τους ήταν το σχολείο, η εκκλησία, η τήρηση από όλους των ηθών και εθίμων που είχαν καθιερωθεί, γεγονός που βάρυνε αποφασιστικά στη σύσφιξη των σχέσεων των παροίκων.
Στους ξενιτεμένους Αιγυπτιώτες κυριαρχούσε το πνεύμα της φιλοπατρίας, γεγονός που ενισχύει την άποψη ότι οι σχέσεις της παροικίας με την Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα πυκνές και υποστηρικτικές. Οι Αιγυπτιώτες πάροικοι μοιράστηκαν με τους κατοίκους του ελληνικού κράτους τις κοινωνικές και τις πολιτικές εξελίξεις, τις εθνικές περιπέτειες και τις παγκόσμιες κρίσεις, από τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα αντιαποικιακά κινήματα, που οδήγησαν ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνισμού της διασποράς στην επανασύμπτυξή του στο εθνικό κέντρο.
Από τον πίνακα των πεσόντων που ακολουθεί διαπιστώνουμε ότι πολλοί πάροικοι, από όλα τα κοινωνικά στρώματα της παροικίας, έχασαν τη ζωή τους σε αυτούς τους πολέμους.
Παρόλα αυτά ο Ελληνισμός της Αιγύπτου προσπάθησε με κάθε τρόπο να αμβλύνει τον πόνο από τις ανθρώπινες απώλειες στα πεδία των μαχών. Χαρακτηριστικό είναι το τηλεγράφημα που έστειλε ο πρόεδρος της ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, Θεόδωρος Π. Κότσικας, συμπαραστεκόμενος στον αντιπρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, Νικόλαο Βατιμπέλλα, για τον θάνατο του γιού του.Η στάση λοιπόν και η συμμετοχή των Ελληνικών Κοινοτήτων και των παροικιακών οικογενειών στα αποφασιστικά εθνικά και διεθνή γεγονότα, όπως τα προαναφερθέντα, εικονογραφούν ανάγλυφα τη διάσταση του «κρατικού μηχανισμού υπό κλίμακα», που χαρακτηρίζει τη λειτουργία ολόκληρης της παροικίας Αιγύπτου.
Αριστερά: Ονόματα πεσόντων παροίκων στους πολέμους 1914-1922. Δεξιά: Ο Γεώργιος Β΄ στην Αίγυπτο στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Κοινωφελής δραστηριότητα
Στα τέλη του 19ου αιώνα το ζήτημα της σωματεμπορίας είχε απασχολήσει τους κρατικούς λειτουργούς και τους φιλανθρώπους σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη. Έτσι, το 1876 ιδρύθηκε στην Ελβετία η Διεθνής Ένωση Προστασίας των Νεανίδων, η National Vigilance Association καθώς και η Traveller’s Aid Society.
Στην Αίγυπτο, οι Ελληνίδες που έφταναν μόνες τους για να βρουν εργασία βρίσκονταν απροστάτευτες και εκτεθειμένες σε πλείστους κινδύνους. Για την προστασία τους, η Βιργινία Μπενάκη ίδρυσε τον Δεκέμβριο 1909 το Άσυλο Προστασίας Ελληνίδων, που λειτουργούσε παράλληλα με τον Διεθνή Σύνδεσμο κατά της Σωματεμπορίας. Μέλη της Κεντρικής Επιτροπής για την σύνταξη του Κανονισμού του Ασύλου ήταν η Βιργινία Μπενάκη (Πρόεδρος) και οι Μπαλάνου, Πηλαβάκη, Θεοδωράκη, Κέπετζη, Κορομηλή και Παπαδοπούλου, προερχόμενες από την ανώτερη κοινωνική τάξη της παροικίας.
Την ίδια εποχή, ήδη στην Αθήνα είχαν αρχίσει να λειτουργούν γυναικείες φιλανθρωπικές ομάδες που συγκέντρωναν γυναίκες διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων προκειμένου να αναπτύξουν σημαντική κοινωφελή δραστηριότητα.
Από αίσθημα υψηλής κοινωνικής ευθύνης, πολλές Αιγυπτιώτισσες, προερχόμενες από όλες τις κοινωνικές τάξεις της παροικίας, συμμετείχαν ενεργά αναπτύσσοντας εξαιρετική δραστηριότητα στον τομέα αυτόν. Δημιουργήθηκαν οι «Σύλλογοι Κυριών» , η «Ελληνική Ένωση Γυναικών Αιγύπτου» και η «Φιλολογική Συντροφιά Ελληνίδων Γυναικών Αιγύπτου». Οι οργανώσεις αυτές πρόσθεσαν στις καθαρά φιλανθρωπικές δραστηριότητες (υποστήριξη των Ορφανοτροφείων, των λαϊκών συσσιτίων, των φτωχοκομείων και των παιδικών εξοχών) και άλλες πρωτοβουλίες κοινωνικής αναμόρφωσης. Τέτοιες ήταν οι Ημερήσιες Σχολές, οι καμπάνιες για την αναμόρφωση του σωφρονιστικού συστήματος, οι επαγγελματικές Σχολές, τα Κυριακά Σχολεία για τον λαό, το κίνημα υπερεθνικής αλληλεγγύης στις αγωνιζόμενες Αιγύπτιες για παραχώρηση ψήφου.
Εμπνεύστηκαν τη δημιουργία στοχευμένων εράνων που γίνονταν τις παραμονές των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Τέτοιο ήταν το γνωστό «τριανταφυλλάκι», φτιαγμένο από πολύχρωμο χαρτί, που την Μεγάλη Εβδομάδα κινητοποιούσε ολόκληρη την παροικία και έκανε να συσφίγγονται οι ανθρώπινες σχέσεις των παροίκων. Εμπνεύστηκαν την συγκέντρωση και τη διανομή φαρμάκων για τους απόρους, γεγονός που αντανακλά την πρόνοια που έδειξαν για τις πρώτες κοινωνικές ανάγκες της παροικίας. Καθιέρωσαν το φιλανθρωπικό λαχείο, διάφορες λαχειοφόρες αγορές και χοροεσπερίδες, των οποίων οι εισπράξεις κάλυπταν πολλές ανάγκες της παροικίας και των ιδρυμάτων της.
Το αποτέλεσμα αυτής της λειτουργίας των Ελληνίδων στην Αίγυπτο ήταν να αναπτυχθεί η ιδιαιτερότητα του πολιτισμικού χαρακτήρα της παροικίας και να εδραιωθεί το αίσθημα της εθνικής συνείδησης στον εκτός του περιορισμένου ελληνικού κράτους παροικιακό χώρο.
Το Ελληνικό Νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας.
Φιλανθρωπία – ευεργετισμός
Πολλές Αιγυπτιώτισσες ανέπτυξαν την ανθρωπιστική τους λειτουργία με υποδειγματικό τρόπο αναδεικνύοντάς την σε κοινωνική παρέμβαση με μέγιστη σημασία. Πρόκειται για γυναίκες που άσκησαν φιλανθρωπία και δίδαξαν την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την αγάπη στον πλησίον και την χριστιανική καλοσύνη.
Γενικά, φιλάνθρωπος είναι ένα άτομο (ο/η δυνάμενος/η) που βοηθάει πλήθος άλλων ατόμων (αδυνάμων). Πρόκειται για μία προσωπική λειτουργία από άνθρωπο σε άνθρωπο που την συναντάμε στην παραδοσιακή κοινωνική ζωή, χαρακτηρίζεται από την διιστορικότητα των παραδοσιακών διανοουμένων και θυμίζει τον τρόπο που λειτουργούσε ο παπάς και ο γιατρός στην παραδοσιακή κοινωνία.
Στην κοινωνία υποδοχής των παροίκων, ο Ισλαμισμός διδάσκει το Σαντακάτ (φιλευσπλαχνία) ως ενδεδειγμένη στάση που ενθαρρύνει όλο τον κόσμο να κάνει το καλό. Το Σαντακάτ , για το οποίο πολύ συχνά μιλάει το Κοράνι, διαφοροποιείται από το Ζακάτ (ευεργεσία) η λειτουργία του οποίου είναι υποχρεωτική αλλά μόνο για τους πλούσιους.
Κάτι ανάλογο γινόταν και στις αρχαίες ελληνικές πόλεις . Η ευεργεσία ήταν υποχρεωτική μόνο για τους εύπορους που μπορούσαν να την πράξουν (κατ’ αναλογία με το Ζακάτ). Αντίθετα, η φιλανθρωπία που αναπτύχθηκε στη νεοελληνική κοινωνία και στην Αιγυπτιώτικη παροικία αποτελεί έκφραση ψυχικής ανάγκης των ανθρώπων που γίνεται με σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη χωρίς να επιβάλλεται από την χριστιανική θρησκεία (κατά αναλογία με το Σαντακάτ).
Ο φιλάνθρωπος με τη διασπορά της αγαθοεργίας του ανταποκρίνεται σε προσωπικά αιτήματα συνανθρώπων του καλύπτοντας τις ανάγκες τους. Καλλιεργεί έτσι την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την αγάπη στον πλησίον και την χριστιανική ηθική. Το έργο του διακόπτεται υποχρεωτικά με τον φυσικό του θάνατο, που σημαίνει και το τέλος της συγκεκριμένης χειρονομίας από τον συγκεκριμένο άνθρωπο, ενώ το όνομά του πλέον μένει στις προφορικές διηγήσεις μόνο ως ανάμνηση του «καλού και φιλάνθρωπου ανθρώπου».
Ανάμεσα στους Έλληνες της παροικίας, το όνομα της Μαρίκας Καζούλλη στην Αλεξάνδρεια έμεινε στη μνήμη για τη φιλανθρωπική της δράση και την έμπρακτη υποστήριξή της όχι μόνο στους ομογενείς της παροικίας, αλλά και στους συνανθρώπους της του Αιγυπτιακού πληθυσμού. Μεγάλη φιλάνθρωπος, η Μαρίκα Καζούλλη ανέπτυξε σπάνια κοινωνική και φιλανθρωπική δραστηριότητα. Σύζυγος του ευεργέτη Μιχάλη Καζούλλη, κόρη του πρωθυπουργού της Ελλάδας το 1909 Στέφανου Δραγούμη και αδελφή του διπλωμάτη και πολιτικού Ιωνα Δραγούμη, ίδρυσε το 1918 τον «Εθνικό Σύνδεσμο Ελληνίδων Αιγύπτου» που συντηρούσε τα φιλανθρωπικά Ιδρύματα ολόκληρης της ελληνικής παροικίας. Η φιλανθρωπική της όμως δραστηριότητα αναπτύχθηκε και με προσωπικές χειρονομίες ατομικής αρωγής σε φτωχούς ανθρώπους, δραστηριότητα που της προσέδωσε το προσωνύμιο «Μάννα». Ήταν η «Μάννα» του φτωχού που το όνομά της προκαλούσε σεβασμό . Ήταν τόσο μεγάλη η κοινωνική της προσφορά που η ημέρα του θανάτου της (22 Νοεμβρίου 1939) κηρύχθηκε ημέρα πένθους σε ολόκληρη την Αλεξάνδρεια.
Μπενάκειο οικονομικό συσσίτιο.
Αν και η φιλανθρωπία διαφοροποιείται από τον ευεργετισμό, ωστόσο και τα δύο αναπτύχθηκαν στην παροικία με έντονη την γυναικεία έμπρακτη συμμετοχή.
Συγκεκριμένες Αιγυπτιώτισσες της παροικιακής αστικής τάξης, ακολουθώντας την οικογενειακή τους παράδοση, λειτούργησαν και στην κλίμακα του ευεργετισμού, που είναι κατ΄εξοχήν αστική ιδεολογία και πραγματώνεται μέσα από τον κύριο κώδικα της κεφαλαιοκρατικής λειτουργίας, ήτοι του χρήματος. Ανταποκρίθηκαν στο τρίπτυχο της ευεργετικής λειτουργίας και διέθεσαν σημαντικά χρηματικά ποσά για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, την παροικία και το εθνικό κέντρο. Η Ελένη Τοσίτσα, σύζυγος του Μιχαήλ Τοσίτσα, ανέλαβε την οικονομική κάλυψη προκειμένου να δημιουργηθεί το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα και ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής. Η Βιργινία Μπενάκη , σύζυγος του Εμμανουήλ Μπενάκη, δημιούργησε το Δημοτικό πολυιατρείο Αθηνών. Η Ευφροσύνη Ιωνίδη, σύζυγος του Δημητρίου Κασσαβέτη, είναι ευεργέτιδα του Ωδείου Αθηνών ενώ η Ιωάννα Καζούλλη, σύζυγος του Παναγιώτη Αριστόφρωνος, ανέλαβε την δαπάνη για τις απαλλοτριώσεις και τις ανασκαφές στην Ακαδημία Πλάτωνος και κληροδότησε μέρος του οικοπέδου της βίλας της στην Κηφισιά, προκειμένου να χτιστεί το νοσοκομείο ατυχημάτων ΚΑΤ.
Οι ξεχωριστές αυτές Αιγυπτιώτισσες πραγματοποίησαν μία προσωπική διαδρομή με όρους ατομικής εποποιίας και ευποιίας στην υπηρεσία του κοινού αγαθού. Υπηρέτησαν τους θεσμούς, την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Με το ευεργέτημά τους προσέφεραν όχι μόνο σε έναν άνθρωπο που είχε κάποια συγκεκριμένη ανάγκη, όπως έκαναν όσες ανέπτυξαν την φιλανθρωπία. Προσέφεραν στο σύνολο των ανθρώπων, αφού υπηρετώντας τους θεσμούς δημιούργησαν νοσοκομεία, σχολεία, ωδεία και μουσεία. Λειτούργησαν δηλαδή όχι ως παραδοσιακοί διανοούμενοι (φιλάνθρωποι) αλλά ως οργανικοί διανοούμενοι (με την Γκραμσιανή έννοια) και προσέφεραν τα μέγιστα στην οργάνωση της κοινωνίας, καθώς ως ευεργέτες διεκπεραίωσαν έργα στη θέση της συντεταγμένης πολιτείας και των συλλογικοτήτων. Τα έργα τους παραμένουν σε λειτουργία και μετά τον θάνατό τους, καθώς και η αναγνώριση του έργου τους.
Γυναικεία εκπαίδευση
Στη διάρκεια του 19ου αιώνα, το ζήτημα της γυναικείας εκπαίδευσης απασχόλησε πολύ τόσο την μητροπολιτική Ελλάδα όσο και τον χώρο του παροικιακού Ελληνισμού. Το ενδιαφέρον τους για την ανάπτυξη της εκπαίδευσης των γυναικών βρισκόταν σε ευθεία αναλογία με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ωστόσο, όπως είναι αναμενόμενο, η εκπαίδευση των κοριτσιών στην παροικία της Αιγύπτου αρχίζει πολύ αργότερα από τα αγόρια, όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα «Σχολεία κορασίδων» (Παρθεναγωγεία) σε όλες τις Ελληνικές Κοινότητες.
Στην Αλεξάνδρεια οι αδελφοί Θεόδωρος και Μιχαήλ Τοσίτσας το 1854 ίδρυσαν και λειτούργησαν την «Τοσιτσαία Σχολή θηλέων». Το 1878 ιδρύεται η Αβερώφειος Σχολή Αλεξανδρείας, που το 1909-10 μετονομάστηκε σε «Αβερώφειο Παρθεναγωγείο-Διδασκαλείο». Την ίδια χρονιά ολοκληρώθηκε το κτήριο που στέγασε την τότε Ζερβουδάκειο Αστική Σχολή αρρένων και το οποίο αργότερα έγινε μικτής φοίτησης. Το 1918-19 το Αβερώφειο Διδασκαλείο μετονομάζεται σε «Ανώτερο Αβερώφειο Παρθεναγωγείο» και το 1935-36 σε «Αβερώφειο γυμνάσιο θηλέων», ενώ δημιουργείται και η «Μέση Εμπορική Σχολή» του Αβερωφείου. Από το 1926 αρχίζει την λειτουργία της η «Φαμηλιάδειος Δημοτική Σχολή αρρένων και θηλέων».
Σχολείο θηλέων στην Αλεξάνδρεια.
Εν τω μεταξύ, στα τέλη Οκτωβρίου 1883 ο Ευάγγελος Αχιλλόπουλος, από την Δρέσδη όπου βρισκόταν, κληροδότησε στην κοινότητα 15.000 λίρες Αιγύπτου προκειμένου να ιδρυθεί το «Αχιλλοπούλειο Παρθεναγωγείου Καΐρου».
Παράλληλα ιδρύθηκαν επαγγελματικές Σχολές γυναικών όπου διδάσκονταν κοπτική, ραπτική και πλέξιμο. Η εξέλιξη αυτή έρχεται να συναντήσει ανάλογες κινήσεις που γίνονταν στην Αθήνα από το ζεύγος Χίλλ, την Καλλιρόη Σιγανού-Παρρέν και την Σεβαστή Καλησπέρη.
Η αξία της γνώσης στα κορίτσια, κυρίως των ανώτερων και μέσων κοινωνικών τάξεων της παροικίας, αντανακλάται στον αυξανόμενο αριθμό κοριτσιών που παρακολουθούσαν την σχολική εκπαίδευση. Όχι μόνο στα Κοινοτικά σχολεία αλλά και σε πολλά ιδιωτικά ξένα Σχολεία – κυρίως στα Γαλλικά και στα Ιταλικά.
Η εκπαίδευση των Αιγυπτιωτισσών είχε δύο στόχους: τη μόρφωση οικοδεσποινών, που θα εξασφάλιζαν γαλήνη και ασφάλεια στην οικογενειακή ζωή, και την εκπαίδευση διδασκαλισσών. Η επιλογή του κατάλληλου χώρου για την μόρφωση των παιδιών τους, καθώς και η αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων για την καλύτερη εξωοικιακή επαγγελματική τακτοποίηση των επιστημονικά ειδικευμένων κοριτσιών, απασχόλησε τους Αιγυπτιώτες γονείς.
Άνθρωποι δραστήριοι και οξυδερκείς, πολλοί από αυτούς αποφάσισαν να στείλουν τις κόρες τους στην Αθήνα προκειμένου να φοιτήσουν εσώκλειστες στα Αρσάκεια Σχολεία Ψυχικού. Το μελλοντικό σχέδιο ήταν να εργαστούν ως δασκάλες στα Κοινοτικά σχολεία της Αιγύπτου ή όπου αλλού θα μπορούσαν να είναι απαραίτητες. Η μελέτη στο Αρχείο του Αρσακείου για τις Αιγυπτιώτισσες που μαθήτευσαν εκεί την 30ετία 1892-1921 παρέχει πολύτιμες πληροφορίες αναφορικά με την ηλικία τους, τον ακριβή τόπο καταγωγής τους καθώς και την κοινωνική τους προέλευση, όπως προκύπτει από το αναγραφόμενο επάγγελμα του πατέρα τους.
Διαπιστώθηκε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κοριτσιών έρχονταν από την Αλεξάνδρεια, ένας μικρός αριθμός μαθητριών ήταν από το Κάιρο και ελάχιστες από την Μανσούρα. Εκεί, οι Αιγυπτιώτισσες βρέθηκαν ανάμεσα σε άλλα κορίτσια ομογενών που προέρχονταν από την Ρωσία, Γερμανία, Ιταλία, την Κωνσταντινούπολη, τις Κυδωνίες, το Βουκουρέστι, την Τεργέστη, τη Σμύρνη, την Οδησσό, ακόμη και από την Νέα Υόρκη, γεγονός που εικονογραφεί και τις διαστάσεις της Ελληνικής διασποράς . Από το Αρσάκειο πήρε το πτυχίο της δασκάλας το 1878 η Καλλιρόη Παρρέν που αργότερα έγινε διευθύντρια στο Παρθεναγωγείο Οδησσού. Το έτος 1920 διακρίνουμε στο μαθητολόγιο την Στέλλα Κρεμεζή από την Αλεξάνδρεια, με πατέρα παραγγελιοδόχο ( εμπορικές λειτουργίες) η οποία στην ηλικία μόλις των 19 ετών φοιτά στο Αρσάκειο και είναι υποψήφια δασκάλα. Όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια παντρεύτηκε τον λόγιο Νίκο Ζελίτα(1888-1938). Περισσότερο γνωστός με το όνομα Στέφανος Πάργας , ο Νίκος Ζελίτας ήταν εκδότης του περιοδικού «Γράμματα» και ιδρυτής του εβδομαδιαίου περιοδικού «Παναιγύπτια».
Η διδασκαλική μόρφωση των κοριτσιών συνέβαλε στην ενδυνάμωση της εθνικής τους ταυτότητας και μέσω της επαγγελματικής τους αποκατάστασης διευκολύνθηκε η προσαρμογή τους στις νέες κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνονταν τότε στον Αιγυπτιακό πολυεθνικό χώρο. Πολύ παραστατική η Αλεξανδρινή εκπαιδευτικός Αθηνά Ρουσσάκη το 1912 συμπύκνωσε τις νέες κοινωνικές ευαισθησίες και προοπτικές στο σύνθημα «Τόπο στις γυναίκες». Λίγο αργότερα ο μυθιστoριογράφος Κώστας Τσαγκαράδας, με καταγωγή από το Πήλιο, γνώστης των καθημερινών εξελίξεων στην παροικία, καταπιάστηκε με την ιστορία των γυναικών (The history of women) κάνοντας αναφορά σε 1000 γυναίκες διαφορετικών λαών και εποχών. Το 1926 δημοσίευσε το έργο του Women under androcracy, βιβλίο που η Αγγελική Παναγιωτάτου του ζήτησε να το παρουσιάσει στη «Φιλολογική Συντροφιά Ελληνίδων Κυριών Αιγύπτου» που εκείνη διηύθυνε.
Το 1929 ιδρύθηκε η Διδασκαλική Ένωση Αλεξανδρείας και Καΐρου . Οι σκοποί της Ένωσης ήταν συντεχνιακοί και απέβλεπαν στη βελτίωση της πνευματικής και της οικονομικής θέσης των εκπαιδευτικών ολόκληρης της παροικίας. Στις δραστηριότητές της πολύ γρήγορα συμπεριέλαβε την οργάνωση διαλέξεων και συνεδρίων επιστημονικού και κοινωνικού περιεχομένου, στα οποία συμμετείχαν και μέλη άλλων Διδασκαλικών Ενώσεων.
Τον Απρίλιο 1931, στο πρώτο Διδασκαλικό Συνέδριο Αλεξανδρείας εντυπωσίασε η εισήγηση της διευθύντριας του Παρθεναγωγείου του Πορτ – Σαΐντ, Καίτης Μαλανδρή. Στο θέμα των ορίων της γυναικείας επαγγελματικότητας διατύπωσε τη δική της άποψη, εμφανώς επηρεασμένη από τον προλεταριακό χώρο του Πόρτ – Σαΐντ και από τις φεμινιστικές διακηρύξεις της Αιγυπτίας Doria Shafik, που τότε έδινε μεγάλο αγώνα υπερασπιζόμενη τις γυναίκες και την γυναικεία υπόθεση. Μπροστά στις νέες κοινωνικές απαιτήσεις λοιπόν η Μαλανδρή διακήρυξε ότι έβλεπε τις γυναίκες «όχι μόνο να εργάζονται και να λαμβάνωσι υπεύθυνο δράση, αλλά και να επιζητούν αναγνώρισιν δικαιωμάτων». Τις ίδιες απόψεις υποστήριζαν η καθηγήτρια του Αβερωφείου Αλεξανδρείας Ηρώ Αρμενοπούλου και η διευθύντρια του επιφανούς αυτού Σχολείου Αλκμήνη Πετρώνδα.
Ωστόσο, στο ίδιο Διδασκαλικό Συνέδριο η εισήγηση της Πηνελόπης Χριστάκου, διευθύντριας του Αχιλλοπουλείου Παρθεναγωγείου Καΐρου, ήταν σε διαφορετική κατεύθυνση. Στο ζήτημα «Ποία είναι η θέσις της γυναίκας μέσα στην κοινωνία και ποίαι πρέπει να είναι αι εκπαιδευτικαί της κατευθύνσεις», η συντηρητική Χρηστάκου στηλίτευσε την γυναικεία επαγγελματικότητα και πρότεινε «να περιοριστεί η γυναίκα στα καθαρά γυναικεία επαγγέλματα, όπως ήταν τα ιατρικά», και επισήμανε (τιμώντας ίσως και τη θέση της ως διευθύντριας) την πληρότητα των γνώσεων που παρέχονταν στα κορίτσια του Αχιλλοπουλείου Παρθεναγωγείου.
Η ουσιαστική απόκλιση των εισηγήσεων των δύο διευθυντριών της παροικίας, πέρα από τη διάσταση των απόψεων, προδίδει και την ένταση των συζητήσεων μεταξύ των εκπαιδευτικών του χώρου αλλά και της ευρύτερης ακαδημαϊκής και πολιτικής κοινότητας της εποχής.
Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Πρύτανης και Καθηγητής της ΦΜΣ Αθηνών, Αντώνης Χρηστομάνος, το 1897 υποστήριζε ότι «η χειραφέτηση των γυναικών εγένετο ήδη συρμός και θα ήτο μάταιος αναχρονισμός να καταπολεμήται παρ’ ημίν. Οφείλομεν να ανεχώμεθα αυτάς και να μήν παρακωλύωμεν την επιστημονικήν ανάπτυξιν του γυναικείου φύλου, αλλά και να μην ενισχύωμεν αυτάς δι’ υπερβολικής ενθαρρύνσεως». Τις απόψεις του Αντώνη Χριστομάνου αντέκρουσε 30 χρόνια αργότερα ο Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής και Πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών Κωνσταντίνος Μέρμηγκας όταν, το 1927, δημόσια υποστήριζε ότι «θα έπρεπε να αποκλείονται οι γυναίκες από της πανεπιστημιακής παιδεύσεως«.
Γυναίκες επιστήμονες
Για την Αιγυπτιώτισσα Αγγελική Παναγιωτάτου (1875-1954), με καταγωγή από τη Θηνιά της Κεφαλονιάς, το ερώτημα «εάν οι επιστήμες έχουν φύλο» δεν είχε βάση και δεν έπρεπε ούτε να συζητείται. Η Αγγελική Παναγιωτάτου είναι η πρώτη γυναίκα που αποφοίτησε από την Ιατρική Αθηνών. Αντιμετώπισε βέβαια το ανδροκρατούμενο περιβάλλον (1893-1897) στα αμφιθέατρα της Ιατρικής Σχολής και τα θορυβώδη επιφωνήματα των συμφοιτητών της «στην κουζίνα, να πάς στην κουζίνα σου»!
Εκείνα τα χρόνια ήταν άθλος για μία γυναίκα ακόμη και να ονειρευτεί ότι θα γινόταν γιατρός. Ωστόσο, η Αγγελική Παναγιωτάτου έγινε όχι μόνο γιατρός αλλά και Καθηγήτρια της Ιατρικής, στον Τομέα της Υγιεινής και Τροπικής Παθολογίας. καθώς και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Εμπνευσμένη Ελληνίδα η Παναγιωτάτου, όταν το 1900 επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια ανέπτυξε σημαντική κοινωνική και ανθρωπιστική δράση. Με δική της πρωτοβουλία λειτούργησε το «Κυριακάτικο Σχολείο» που παρείχε βασική μόρφωση στους εργαζόμενους παροίκους. Ίδρυσε τις «παιδικές εξοχές» που στις περιόδους των σχολικών διακοπών βοηθούσαν τα οικονομικά αδύναμα παιδιά της παροικίας. Το 1934 ίδρυσε την Φιλολογική Συντροφιά Κυριών Αιγύπτου, γνωστή με το όνομα «Φιλολογικό σαλόνι» της Παναγιωτάτου, που λειτούργησε ως το 1954. Διετέλεσε Σύμβουλος του Μπενακείου Ορφανοτροφείου, στέλεχος του Συλλόγου «Πτολεμαίος» και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων.
Γιατρός υγιεινολόγος η Παναγιωτάτου για πολλά χρόνια εργάσθηκε κοντά στον μικροβιολόγο Καθηγητή Στέφανο Καρτούλη. Στα τέλη του 19ου αιώνα οι επιδημίες χολέρας και πανώλης (πανούκλα) ήταν εξαιρετικά θανατηφόρες στην Αίγυπτο. Για την θανατηφόρα ασθένεια γράφει ο γιατρός και επιφανής πάροικος του Καΐρου Διονύσιος Οικονομόπουλος ότι «από τον Οχτώβρη του 1895 ως το Φλεβάρη του 1896 πέφτει νέα επιδημία πανούκλας, με σαράντα χιλιάδες θύματα». Μπροστά στην επείγουσα αυτή κατάσταση, η Αγγελική Παναγιωτάτου αποσύρθηκε στο λοιμοκαθαρτήριο του Ελ Τορ και εκεί, στους πρόποδες του όρους Σινά όπου βρισκόταν το λοιμοκαθαρτήριο, μελέτησε τις επιδημίες και πρότεινε τρόπους ίασής τους. Για το συγκεκριμένο ερευνητικό της έργο βραβεύθηκε το 1902 από την Αιγυπτιακή Κυβέρνηση με το παράσημο του Τάγματος του Νείλου. Η Αγγελική Παναγιωτάτου είναι η πρώτη γυναίκα που βραβεύθηκε από την Αιγυπτιακή Κυβέρνηση. Η πρώτη βραβευμένη γυναίκα στην Αίγυπτο είναι Αιγυπτιώτισσα!
Η Αγγελική Παναγιωτάτου στο γραφείο της
Πολιτική συνείδηση και υπερεθνική αλληλεγγύη
Οι επιφανείς και επώνυμες αυτές γυναίκες είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα της συμβολής της Αιγυπτιώτισσας Ελληνίδας στη πρόοδο της εκπαίδευσης, της επιστήμης, της κοινωφελούς δραστηριότητας, της φιλανθρωπίας και του ευεργετισμού στην παροικία.
Πολλές μαρτυρίες συγκλίνουν στο ότι και οι Αιγυπτιώτισσες των λαϊκών τάξεων καλλιεργούσαν και διατηρούσαν αγαθές σχέσεις και ισχυρούς δεσμούς με τις Αιγύπτιες γυναίκες και γενικότερα με τον Αιγυπτιακό λαό.
Η ανάπτυξη πολιτικής συνείδησης τις έκανε όλο και περισσότερο να συνειδητοποιούν τα προβλήματα από την έλλειψη της γυναικείας χειραφέτησης. Στις αρχές του 20ου αιώνα είδαμε την Αγγελική Παναγιωτάτου να μάχεται στα αμφιθέατρα της Ιατρικής Σχολής Αθηνών για τα δικαιώματα των γυναικών στην μάθηση. Την ίδια εποχή, η εκπαιδευτικός Αθηνά Ρουσσάκη-Γερμανού συμπυκνώνοντας τις νέες κοινωνικές ευαισθησίες και προοπτικές έκλεινε τις δημόσιες ομιλίες της με το πρόσταγμα «κάντε τόπο στις γυναίκες».
Πρωτοπόρος του γυναικείου κινήματος στον Αιγυπτιακό χώρο ήταν η Huda Sha’arawi (1879-1947). Γεννημένη στην Μίνια το 1879 μετείχε στον οργανισμό «Αιγυπτιακή Ένωση γυναικών» και μέχρι τον θάνατό της το 1947 στο Κάιρο αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γυναικών. Παράλληλα, η εμφάνιση της Αιγυπτίας φεμινίστριας Doria Shafik (1908-1975) άνοιξε ένα καινούριο κεφάλαιο στο ζήτημα της υπερεθνικής αλληλεγγύης. Γεννημένη το 1908 στην Τάντα, η Doria Shafik το 1948 οργάνωσε το κίνημα Πέντ Αλ Νείλ ( ένωση κοριτσιών του Νείλου) προκειμένου να ενισχυθεί η πολιτική συνειδητοποίηση των γυναικών της Αιγύπτου και να τους δοθεί το δικαίωμα ψήφου. Τον Φεβρουάριο 1951 μαζί με τις Ragia Ragab, Fathia Al Falaky, Amina Shokry και άλλες πέντε Αιγύπτιες, ηγήθηκε της πρώτης γυναικείας διαδήλωσης στην Αίγυπτο. Ακολούθησαν κι άλλες κινητοποιήσεις σε συνδιοργάνωση με το Συνδικάτο Δημοσιογράφων.
Στις 16 Ιανουαρίου 1956, μετά την επανάσταση του Ιουλίου 1952, ψηφίστηκε το πρώτο Αιγυπτιακό Σύνταγμα, «Το Σύνταγμα του 1956». Στο Σύνταγμα αυτό η Αιγυπτιακή κυβέρνηση αναγνώρισε το δικαίωμα ψήφου στις Αιγύπτιες δίνοντάς τους το δικαίωμα συμμετοχής τους και εκλογής τους στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Οι Αιγυπτιώτισσες , με ιδιαίτερη ευαισθησία στο ζήτημα της παροχής ψήφου στις γυναίκες, υποστήριξαν τα αιτήματα των αδελφών τους Αιγυπτίων. Η «Ελληνική Ένωση Γυναικών Αιγύπτου» και η «Αιγυπτιακή Ένωση Γυναικών» βρέθηκαν στην ίδια πορεία πολιτικής συνειδητότητας και υπερεθνικής αλληλεγγύης.
Σύνοψη
Ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός εξελίχθηκε και άνθησε εντασσόμενος στο παγκόσμιο σύστημα οικονομικών σχέσεων και συναλλαγών που βασιζόταν στην αποικιακή κυριαρχία των Ευρωπαϊκών Μητροπόλεων. Η κρίση και κατάρρευση του παγκόσμιου αποικιοκρατικού συστήματος συμπαρέσυρε και τον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό.
Οι λόγοι για τους οποίους η παροικία δεν κατόρθωσε να αντεπεξέλθει στη δοκιμασία της Νασερικής επανάστασης αναπροσαρμόζοντας τις δραστηριότητές της- όσο ίσως το επέτρεπαν οι νέες συνθήκες – είναι ένα πρόβλημα ακόμη ανοιχτό για την ιστορική έρευνα.
Δημογραφικά, κοινωνικά και οικονομικά η παροικία δεν είναι σήμερα αυτό που ήταν άλλοτε. Μετά την φυγή τους, οι Αιγυπτιώτες τράβηξαν τις προσωπικές τους διαδρομές στις χώρες όπου έχουν διασπαρεί.
Τώρα η Αίγυπτος είναι η χώρα της απουσίας για τους Έλληνες. Ωστόσο η αναφορά των Αιγυπτιωτισσών σε αυτήν αποτελεί στοιχείο της ταυτότητάς και της αξιοπρέπειάς τους. Ταξιδεύουν την κληρονομιά των σπουδαίων χρόνων της παροικίας στη μνήμη τους, στη νοοτροπία τους, στον τρόπο ζωής τους, στα όνειρά τους.
Ευχαριστίες
Θερμά ευχαριστώ την αλεξανδρινή κυρία Νίνα Παπαναστασίου, η οποία μοιράστηκε μαζί μου εμπειρίες, μνήμες και γνώσεις από τη ζωή της παροικίας, καθώς και τον υποψήφιο διδάκτορα Σάμεχ Ελλαμπόντι για τις αναζητήσεις του στις αιγυπτιακές εφημερίδες.
Η Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη είναι Καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Βιβλιογραφία
Αιγυπτιακή Εφημερίδα Αχέρ Σαά, «Το σχέδιο της Doria στη διαδήλωση της Βουλής », Κάιρο, 2 Μαρτίου 1951
Αιγυπτιακή εφημερίδα Αλ Αχμπάρ, «Η απεργία πείνας της Doria Shafic», Kάιρο, 13 Μαρτίου 1954
Αιγυπτιακή εφημερίδα Αλ Αχράμ, «9 Αιγύπτιες αρχίζουν απεργία πείνας μέσα στο Συνδικάτο Δημοσιογράφων», Κάιρο, 18 και 20 Μαρτίου 1954
Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη, Ευεργετισμός και Προσωπικότητα. Ευεργέτες Έλληνες του Καίρου (2 τόμοι), εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2002
Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη, «Αιγυπτιώτης ευεργετισμός. Συλλογική εποποιία και ατομική ευποιία», Πρακτικά Ημερίδας του Μουσείου Μπενάκη με θέμα Το φαινόμενο του ευεργετισμού στη νεότερη Ελλάδα, Αθήνα 2006
Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη, Οι Έλληνες του Καίρου, εκδόσεις Κέρκυρα, Αθήνα 2007
Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη, Ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός στους δρόμους του βαμβακιού, εκδόσεις Κέρκυρα, Αθήνα 2011
Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη, Ευεργετισμός και νεοελληνική πραγματικότητα, εκδόσεις Κέρκυρα, Αθήνα 2016
Α.Θ.Πολίτης, Ο Ελληνισμός και η Νεωτέρα Αίγυπτος, εκδόσεις Γράμματα, Αλεξάνδρεια 1930
Ν. Αρμαδώρος, Ο Πάροικος, εκδόσεις Ελληνική Κοινότητα Καΐρου, 1992
Μανώλης Γιαλουράκης, Η Αίγυπτος των Ελλήνων, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2006
Αντώνιος Σακτούρης, Έκθεσις του εν Αλεξανδρεία Β΄ Γενικού Προξένου περί εμπορίας, γεωργίας, βιομηχανίας, ναυτιλίας κ.λ.π. της Αιγύπτου από του έτους 1884 έως το 1913, Αθήνα, 1915
Στρατής Τσίρκας, Ο Καβάφης και η εποχή του, εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 1995
Νίκος Ψυρούκης, Το νεοελληνικό παροικιακό φαινόμενο, εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 1974
Νίκος Σβορώνος, Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1986
Matoula Tomara-Sideris, “Egyptian Hellenism and Benefaction”, Journal of the Hellenic Diaspora, v. 29.1, Pella Publishing Co,NY 2003
Matoula Tomara-Sideris, “Women’s Status in the Greek Colonies of Egypt”, Evi Tastsoglou (ed.), στο Women, Gender, and Diasporic Lives. Labor, Community, and Identity in Greek Migrations, Lexington Mellen press, USA, 2009
Matoula Tomara-Sideris, Benefaction in Modern Greece. Theory and History, Kerkyra, Athens 2017
Η διεθνούς φήμης και πολυβραβευμένη διευθύντρια ορχήστρας κ Μαρία Μακράκη που διαπρέπει στη Γερμανία παραχώρησε συνέντευξη εφ όλης της ύλης στο δημοσιογράφο Αχιλλέα Παπαδιονυσίου.
Η
Μαρία Μακράκη, πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στην Ευρώπη, από το 2007
είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια της Ευρωπαϊκής Καμεράτας στο Βερολίνο,
ενώ το καλλιτεχνικό της έργο επικεντρώνεται στη δημιουργία και εφαρμογή
πρωτοποριακών διασυνοριακών προγραμμάτων που αναδεικνύουν τις ιδιαιτερότητες
της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής.
Αν
και γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, είναι κρητικής καταγωγής
Κυρία Μακράκη
μιλήστε μας για τον τόπο καταγωγής σας, τα παιδικά σας χρόνια και τους γονείς
σας.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη
με καταγωγή απότην Κρήτη.Η αγάπη μου για τη μουσική συνδέεται με τις πρώτες μου
αναμνήσεις αφού διαπίστωσα πολύ νωρίς μια φυσική έλξη που ήταν καθοριστική. Με
τον πατέρα μου ακούγαμε καθημερινά κλασική μουσική, ο οποίος μου καλλιέργησετο
ενδιαφέρον και το ζήλο μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πνευματικών αναζητήσεων.
Για την επιλογή
σας να ασχοληθείτε με την Μουσική?
Ξεκίνησα τις μουσικές μου
σπουδές στο πιάνοσε ηλικία τεσσάρων ετών, όπου και είχα τα πρώτα οικογενειακά
ερεθίσματα.Συνειδητοποίησα άμεσα τη μεγάλη εσωτερική ικανοποίηση να επικοινωνώ
και να εκφράζω τη μουσική μου αντίληψη μέσα από την κλασική μουσική, ενώ το
συναίσθημα της αρμονίας, της πληρότητας και της ενότητας ήταν αφοπλιστικό. Η
αδιαμφισβήτητη εγκεφαλική πρόκληση σε συνδυασμό με τη δημιουργική διαδικασία
μεταμόρφωσης του ήχου σε πολυποίκιλα αυθεντικά συναισθήματα αποτέλεσαν για μένα
πόλο έλξης ζωής.
Για τις σπουδές
σας?
Μετά το δίπλωμά μου στο
πιάνο και στα ανώτερα θεωρητικά η σύνδεση της επιστήμης με την τέχνη αποτέλεσαν
ένα κεντρικό άξονα για την περαιτέρω εξέλιξή μου, με αποτέλεσμα την ολοκλήρωση
των σπουδών μου στο Φυσικό τμήμα του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου
Αθηνών. Το πάθος μου όμως για τη μουσική με ώθησε να συνεχίσω τις σπουδές μου
στη διεύθυνση ορχήστρας στο Πανεπιστήμιο Kαλών Tεχνών του Βερολίνου με ειδικό
καθηγητή τον Hanns Martin Rabenstein και μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια
Hanns Eisler του Βερολίνου και της Ζυρίχης με καθηγητές τους Hans Dieter Baum
και Johannes Schlaefli.Ανάμεσα στους δασκάλους μου συγκαταλέγονται καιοι διακεκριμένοι
μαέστροι GeorgeA. Albrecht, Andrey
Boreyko, Carlo M. Giulini, Lorin Maazel, Kurt Masur, Sir Roger Norrington,
Jorma Panula.
5)Πώς συνδέσατε την Επιστήμη με την Τέχνη?
Η αναζήτηση των κοινών
παραμέτρων μεταξύ των φυσικών επιστημών και της μουσικής με απασχόλησε ιδιαίτερα
σε όλο το φάσμα των σπουδών μου. Η φυσική εμπεριέχεται στη μουσική και η
μουσική στη φυσική. Ο ήχος είναι ένα φυσικό φαινόμενο, η αρμονία έχει δομές,
ενώ παράλληλα τα δύο συστήματα αλληλεπιδρούν στην εφαρμογή τους αλλά και
ενοποιούνται. Διακρίνω σε ένα ευρύ φάσμα διαδράσεών μου με την ορχήστρα την
ορθολογιστική προσέγγιση αναδεικνύοντας σύνθετες δομές υπό το πρίσμα του
φυσικού.
6)Ποιές Ορχήστρες έχετε διευθύνει?
Έχω συμπράξειμε Ευρωπαϊκές ορχήστρες στην Αγγλία, Αυστρία,
Γερμανία, Ελβετία, Ελλάδα, Ιταλία, Ουκρανία, Πολωνία, Ρουμανία, Τσεχία, στην
Τουρκία και στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπως μεταξύ άλλων με τις Ραδιοφωνίες
της Κολωνίας, Μονάχου, Στουτγάρδης, Φρανκφούρτης, Βουκουρεστίου, Αθηνών με τις
οποίες ολοκληρώσα και ηχογραφήσεις, με τις Φιλαρμονικές ορχήστρες
Baden-Badener, Janacek, Jenaer, Kharkov, Krakow, New Brandenburg, Rheinische, Robert-Schumann,
τις Συμφωνικές ορχήστρες Βερολίνου, Bergische, Bochum, Boston, Nuremberg,
Tschaikovsky, West Bohemian, τις Kρατικές ορχήστρες και θέατρα Bremen,
Bremerhaven, Chemnitz, Constanta, Giessen, Halle, Heidelberg, Kassel, Leipzig,
Muenster, Pforzheim,
Rostock.
7)Για τις κυριώτερες βραβεύσεις σας?
Είχα την ιδιαίτερη τύχη
μέσω ενός κρατικού θεσμού προώθησης διευθυντών ορχήστρας να συγκαταλέγομαι μετά
από βράβευση στην καλλιτεχνική λίστα των «Μαέστρων του Αύριο-Maestros von Morgen» του ΓερμανικούΣυμβουλίου Μουσικής Deutscher Musikrat-Dirigentenforum, όπου
μπόρεσα να συμπράξω με επίλεκτες ορχήστρες και να αποκτήσω ξεχωριστή εμπειρία. Στον
5. διεθνή διαγωνισμό διεύθυνσης ορχήστρας στην Τσεχία μου απονεμήθηκε το πρώτο
βραβείο και μπόρεσα να συνεργαστώ με ορχήστρες διεθνούς εμβέλειας,όπωςεπίσης και
το πρώτο Βραβείο στο διαγωνισμό στο Solingen της Γερμανίας, όπου και ανέλαβα τη
θέση της διευθύντριας ορχήστρας της ακαδημίας της Bergische Symphony Orchestra.
Στο διαγωνισμό διεύθυνσης ορχήστρας στο Bad Homburg μπόρεσα να αποσπάσω το
δεύτερο βραβείο και να συμπράξω με επίλεκτες ορχήστρες της Γερμανίας και
Πολωνίας.
8)Για την συνεργασία σας με την Ραδιοφωνία του Μονάχου?
Κατά τη διάρκεια των
σπουδών μου στο διαγωνισμό διεύθυνσης ορχήστρας «Carl Maria von Weber» στο
Μόναχο διακρίθηκα με το ειδικό βραβείο δημιουργώνταςμια μακροχρόνια συνεργασία
με τη Ραδιοφωνία του Μονάχου,με την οποία ολοκλήρωσα σειρές συναυλιώνκαι ηχογραφήσεων.
9)Για την Ευρωπαική Καμεράτα που διευθύνετε από το 2017 και
για το έργο της ορχήστρας.
Μετά την κρατική θέση μου ως μαέστρος στην Όπερα του Chemnitz της Γερμανίας
με τη Φιλαρμονική ορχήστρα Ρόμπερτ Σούμαν, ανέλαβα την καλλιτεχνική διεύθυνση
της Ευρωπαϊκής Καμεράτας με έδρα το Βερολίνο. Μέσα από την ίδρυση της
Ευρωπαϊκής Καμεράτας, της ορχήστρας της Ευρώπης, θέλησα να συμβάλλω ενεργά στην
καλλιέργεια διαπολιτισμικού διαλόγου σε συνάφεια με τα θεμελιώδη ζητήματα της
Ατζέντας της ΕΕ για τον πολιτισμό, ώστε να βιώσουμε ουσιαστικότερα την Ευρώπη
ως το κοινό μας σπίτι. Η Ευρωπαϊκή Καμεράτα με τα τρία ευέλικτα μουσικά σχήματά
της στο Βερολίνο, στο Ίνσμπρουκ και στην Αθήνα δημιουργεί ένα μεγαλύτερο τόξο
στο γεωγραφικό χάρτη, από το βορρά μέχρι το νότο της Ευρώπης κτίζοντας γέφυρες
για μια καλύτερη πολιτισμική ανταλλαγή, διείσδυση και ευρωπαϊκή εμβάθυνση. Μέσα
από καινοτόμα προγράμματα στόχος της Καμεράτας είναι να διεγείρει το ενδιαφέρον
του ακροατή για τους πολιτιστικούς θησαυρούς της Ευρώπης σήμερα, ενώ συγχρόνως
τιμά τα ιδανικά της αρμονίας και της ενότητας, που πάντοτε θα αποτελούν την
ουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
10)Για την ανακηρυξή σας ως διδάκτορας Διεύθυνσης Ορχήστρας
στο τμημα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης
του Πανεπιστημίου Μακεδονίας της Θεσσαλονίκης?
Το διάστημα 2007 με 2009 ήμουν η υπεύθυνη διδάκτορας για το τμήμα
διεύθυνσης ορχήστρας στοΠανεπιστήμιο Μακεδονίας Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης στη
Θεσσαλονίκη. Ήταν μεγάλη χαρά και τιμή που μπόρεσα να συμβάλλωτην περίοδο αυτή
στα δρώμενα της γενέτειρας πόληςμου,την οποία αγαπώ ιδιαίτερα.
11)Θεωρείσθε Πρέσβειρα του Ελληνικού Πολιτισμού στην
Ευρώπη.Μιλήστε μας για αυτό τον τίτλο και τι έχετε πετύχει μέχρι τώρα?
Το 2019 είχα την ιδιαίτερη τιμή να βραβευθώ με το βραβείο«Eξάλειπτρον»για
τη συμβολή μου στην ανάδειξη του Ελληνικού πολιτισμούστον τομέα της μουσικής. Επιδιώκω
μέσα από τα προγράμματά μας να αναδεικνύω τον Ελληνικό πλούτο και το ανεξίτηλο
αποτύπωμα που αυτός άφησε στη διαμόρφωση του Ευρωπαϊκού χάρτη και των αξιών
του. Είναι όμως μια συνεχή πάλη και διαρκή πρόκληση.
12)Που επικεντρώνεται το καλλιτεχνικό σας έργο?
Ως καλλιτεχνική διευθύντρια και μαέστρος της Ευρωπαϊκής Καμεράτας
επικεντρώνομαι στη δημιουργία και εφαρμογή πρωτοποριακών διασυνοριακών
προγραμμάτων που αναδεικνύουν τις ιδιαιτερότητες της σύγχρονης Ευρωπαϊκής
μουσικής. Το ενδιαφέρον μου εστιάζεται κυρίως στην
επεξεργασία και ανάπτυξη επίκαιρων ευρωπαϊκών θεμάτων όπουοι τέχνες να συνδυάζονται με τη μουσική σε μια
ευρύτερη οπτική συνθέτοντας καινοτόµα προγράµµατα μέσα σε πειραματικούς χώρους.
Με τη διαμόρφωση ξεχωριστών συναυλιακών κύκλων στόχος μας είναι να
σκιαγραφήσουμε, να τιμήσουμε αλλά και να μεταφέρουμε με όλες τις αισθήσεις στον
ακροατή την «Ενότητα μέσα από τη Διαφορετικότητα». Ένας επιπλέον στόχος είναι
να ενθαρρύνουμεενεργά το διάλογο μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών για μια καλύτερη
κατανόηση και προσέγγιση μέσα από τη διεθνή γλώσσα της μουσικής.
13)Πόσο συνηθισμένο είναι μια γυναίκα να διευθύνει Ορχήστρα?
Σίγουρα η εικόναμιαςγυναίκας
μαέστρου στο πόντιουμδεν είναι οικεία αλλά όταν υπάρχει μεράκι, αγάπη για το
αντικείμενο, εργατικότητα και προσήλωση στο στόχο, καλλιεργώντας συνάμα ανθεκτικότητα,
επιμονή και υπομονή,διαμορφώνει κανείς τις καταστάσεις με τέτοιο τρόποώστε με συνέχεια και
διεισδυτικότητα να πραγματοποιεί τα όνειρά του.
14)Ποια η σχέση διευθυντού Ορχήστρας με τους Μουσικούς?
Η σχέση μας
ευδοκιμεί μετηνκαλή χημεία. Η αυθεντική προσέγγισησε συνδυασμό με την άρτια
επιστημονική κατάρτιση,η χημείααλλά και η έμφυτη μουσικότητα ως μέσο έκφρασης
συμβάλλουν αναμφίβολα στο κτίσιμο εμπιστοσύνης της τριαδικής σχέσηςμεταξύ του
διευθυντή ορχήστρας, των μουσικών και του κοινού,που απαιτεί ισορροπίες.
15) Τι είναι αυτό που αγαπάτε περισσότερο στο επάγγελμά σας;
Την άμεση και δυεισδυτική επικοινωνία με το ορχηστρικό
σύνολο ως ένα ζωντανό παλλόμενο οργανισμό και την όλη διαδικασία της μεταμόρφωσης
του ήχου σε αυθεντικά συναισθήματα που φέρνουν συγκίνηση και ανάταση ψυχής. Το
τελικό ηχητικό και παραστατικό αποτέλεσμα είναι μια επίπονη αλλά συνάμα
συναρπαστική και δημιουργική διαδικασία που όταν επιτευχθεί μπορεί να προσφέρει
μοναδικές μαγικές ενωτικές στιγμές.
16)Ποιες οι δυνατότητες μιας Διευθύντριας Ορχήστρας στην
Ελλάδα σε σχέση με το Εξωτερικό?
Η Γερμανία
ως χώρα με παράδοση στην κλασική μουσική με βοήθησε να ξεδιπλώσω τις
καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και μου έδωσε ευκαιρίες για να εξελιχθώ.Θεωρώ όμως ότι
μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα δεν υπάρχουν μονόδρομοι και μπορεί κανείς
ναδιαμορφώσει ικανές συνθήκες ώστε να αναπτυχθεί επαγγελματικά και στην Ελλάδα.
Θα ήταν όμως σίγουρα χρήσιμο για έναν καλλιτέχνη να αποκτήσει εμπειρίεςκαι να
διευρύνει τους ορίζοντές του αναζητώντας δυνατότητες και στο εξωτερικό.
17)Ποια προσόντα πρέπει να έχει κάποιο άτομο για να διαπρέψει
ως διευθυντής Ορχήστρας?
Ο διευθυντής
ορχήστρας πρέπει να διακατέχεται από μια ευρεία κουλτούρα, ψυχολογική ωριμότητα,
εγρήγορση νου,τεχνική αρτιότητα, πειθαρχία, οργάνωση, έμφυτη μουσικότητα ως
μέσο έκφρασης, αυτοπεποίθηση, χάρισμα και αύρα. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του
τρόπου που ερμηνεύει κανείς ένα έργο μορφολογικά, δομικά, πλαστικά έχοντας μια
ξεκάθαρη άποψη, την οποία πρέπει να διοχετεύσει συγκροτημένα με αγάπη στους μουσικούς
της ορχήστρας είναι ένα μείγμα δεξιοτήτων εγκεφαλικό, ψυχολογικό, πνευματικό,
περιγραφικό, κοινωνικό και όχι φυλετικό.
18)Έχετε επηρεασθει από κάποιους που διεύθηναν ορχήστρες?
Ναι,
αναμφίβολα υπήρξαν πρότυπα στην καλλιτεχνική μου πορεία που με επηρέασαν
ανεξίτηλα ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Βερολίνο, όπως ο
Claudio Abbado, ο Carlos Kleiber και γενικότερα η η πολύ δομημένη και αυστηρή σχολή του Herbert von
Karajan.
19)Πώς κρίνεται την σχέση των Ελλήνων με την Κλασική Μουσική?
Όλα
ανάγονται στην εκπαίδευση.Στην Ελλάδα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια θετικά
βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση εφόσον υπάρχουν σήμερα μουσικά πανεπιστήμια,
σχολές, συναυλιακοί χώροι και άμεση πρόσβαση στη γνώση. Μια εύνομη πολιτεία
πρέπει να συμβάλλει με κεντρικό σχεδιασμό στην ενίσχυση των δομών που προάγουν
τον πολιτισμό, την ελευθερία έκφρασης, το σεβασμό και το ανοιχτό βλέμμα στη
διαφορετικότητα.
20)Η Μουσική σαν μέσον διαπαιδαγώγησης?
Η μουσική
παιδεία είναι επιτακτική ανάγκη για τη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης
προσωπικότητας. Σε προηγμένες κοινωνίες διαχρονικά όπως και στην αρχαιότητα
αποτελούσε μέρος μιας συνολικής εκπαίδευσης με απώτερο στόχο την αναβάθμιση του
μέσου επιπέδου διαβίωσηςκαι την καλλιέργεια χαρακτήρων σύμφωνα με αξιακά
πρότυπα.
21)Πώς σας αντιμετώπισαν οι Γερμανοί στα πρώτα βηματά σας?
Η Γερμανία
ήταν η χώρα που με υποστήριξε και μου παρείχεμια άρτια κατάρτιση του
αντικειμένου. Προϋπόθεση όμως ήταν η σκληρή δουλειά, με ζήλο, οργάνωση,
πειθαρχία αλλά και αφοσίωση στο στόχο. Η τέχνη θέλει πλουραλισμό και πόλεις σαν
το Βερολίνο ενδείκνυνται για ευρεία ανταλλαγή ιδεών, τεχνών και καλλιτεχνών.
22)Σε κάποιο άτομο που θέλει να ασχοληθεί με την Κλασική
Μουσική τι τον συμβουλεύετε?
Οπωσδήποτε
οι δυνατότητες που υπάρχουν στο εξωτερικό και ειδικά στο γερμανόφωνο χώρο είναι
πολύ περισσότερες στον τομέα της κλασικής μουσικής.Για έναν καλλιτέχνη θα ήταν
χρήσιμο να αποκτήσει ένα σύνολο από ερεθίσματα και παραστάσεις που θα
αποτελέσουν αργότερα πηγή έμπνευσηςγια την καλλιέργεια του έργου του και την απόκτηση
ωριμότητας.
23) Ποιά τα μελλοντικά σας σχέδια?
Στο πλαίσιο
του ετήσιου προγράµµατος 2020 με θέμα την «Οδύσσεια» η Ευρωπαϊκή Καµεράτα
μεταφέρει τον κύκλο συναυλιών της για το 2021 δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία
να ανακαλύψει και να βιώσει τη µουσική, την τέχνη και τον πολιτισµό µε έναν
πολυδιάστατο τρόπο. Το μελλοντικό ενδιαφέρον μου εστιάζεται κυρίως στην
εμψύχωση, στη βιωσιμότητα και στην κινητικότητα των Ευρωπαϊκών πολιτιστικών
παραγόντων καθώς και στη διασυνοριακή διάδοση καλλιτεχνικών έργων σε πρώτες
παγκόσμιες εκτελέσεις.Σχεδιάζω επίσης περαιτέρω συμπράξεις με διεθνή μουσικά
σύνολα ενώ παράλληλα ηγούμαι του Ευρωπαϊκού Φεστιβάλ Πολιτισμού και του
Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής Regain, με στόχο την παρουσίαση ταλαντούχων
καλλιτεχνών στο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό προσκήνιο. Επιπλέον συμμετέχω στην
Αναργύρειο και Κοργιαλένειο νεοσύστατη Μουσική Ακαδημία Σπετσών και δίνω
διαλέξεις με θέμα την «ηγεσία».
Η
Ένωση Παλαιών Προσκόπων
Περιφερειακών Εφορειών Αλεξανδρείας και Καΐρου
Με την
ευκαιρία της ‘Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας’
σας προσκαλεί την Πέμπτη, 12 Μαρτίου, 18:30, στον Σύνδεσμο Αιγυπτιωτών Ελλήνων
Η καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου και Επισκέπτρια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Καΐρου (Cairo University), κ. Ματούλa Τομαρά-Σιδέρη μας εισάγει στο θέμα:
”
Η Αιγυπτιώτισσα Γυναίκα : Η ιστορία ως επικαιρότητα “
Ο Αιγύπτιος συνεργάτης του hellenicdiaspora και υποψήφιος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου κ.Sameh Ellaboody βραβεύθηκε στη Μάλτα με το βραβείο της Ευρωπαικής Ένωσης 2019 για το τελευταίο του φίλμ αφιερωμένο στους πρόσφυγες. Το Προεδρείο του hellenicdiaspora στέλνει θερμά συγχαρητήρια στον άξιο συνεργάτη Sameh Ellaboody
Την Τετάρτη 11/12 το μεσημέρι καλεσμένη της κρατικής τηλεόρασης για μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη και με κεντρικό άξονα το βιβλίο για τον Μαχφούζ “Στους Δρόμους του Καΐρου, περίπατος με τον Ναγκίμπ Μαχφούζ”, εκδόσεις Ψυχογιός.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας στις 6.30 μμ. Εκδήλωση στο Εθνικό Κέντρο Μετάφρασης (αίθουσα Τάχα Χουσέιν) και παρουσίαση των νέων μεταφράσεων (‘Η προσευχή του αηδονιού’, εκδόσεις Gutenberg) και η Επιτροπή, AV, παρουσία συγγραφέων κ ιθυνόντων για το βιβλίο από το ΥΠΠΟ της Αιγύπτου. Συνδιοργάνωση Εθνικού Κέντρου Μετάφρασης Αιγύπτου και Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού- παράρτημα Αλεξάνδρειας).
Πέμπτη 12/12 στις 5μμ στο ( Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης Μμέιτ ελ Σεχέμι بيت السحيمي) στο Ισλαμικό Κάιρο, ομιλία της Πέρσας Κουμούτση στην εκδήλωση μνήμης (Παγκόσμια Ημέρα Μαχφούζ), οργάνωση του ΥΠΠΟ Αιγύπτου και του Συνδέσμου Εκδοτών Καΐρου, ενώ το ίδιο βράδυ στις 8.00 μμ στο Ελληνικό Κέντρο Καΐρου, η παρουσίαση του νέου μυθιστορήματός της “Η Επιστροφή”, εκδόσεις Μεταίχμιο, οργάνωση του Ελληνικού Κέντρου Καΐρου με την υποστήριξη της πρεσβείας μας στο Κάιρο.
Χρησιμοποιούμε τα cookies για να διασφαλίσουμε ότι θα σου προσφέρουμε μια καλύτερη εμπειρία στην ιστοσελίδα μας.
Εάν συνεχίσεις να χρησιμοποιείς αυτό το site, θα υποθέσουμε ότι είσαι ευχαριστημένος/η με αυτό.Συμφωνώ
