Αιγυπτιώτες Έλληνες στην αιγυπτιακή βιομηχανία 1945-1963. Η τελευταία αναλαμπή

Η παρούσα μελέτη αναλύει με τις μεθόδους της ιστορικής επιστήμης την παρουσία των Ελλήνων παροίκων στην αιγυπτιακή βιομηχανία κατά τη μεταπολεμική περίοδο και μέχρι την εθνικοποίηση (1945-1963). Σ’ αυτή την περίοδο σημειώνεται η τελευταία αναλαμπή της ιδιαίτερης δραστηριότητας των Ελλήνων στην Αίγυπτο.
Πρόκειται για έργο που αξιοποιεί σε σημαντικό βαθμό ανεξερεύνητα μέχρι τώρα αιγυπτιακά κρατικά αρχεία και άλλες πηγές στην αραβική γλώσσα.

Διαστάσεις: 17Χ24 cm.
Σελίδες: 264
ISBΝ: 978‐618‐86157‐9‐3
Εξώφυλλο: Μαλακό
Τιμή: 15 €
Ημερομηνία: Μάιος 2024

Αποκτήστε το από τις εκδόσεις Κέρκυρα

Ευεργετισμός και νεοελληνική πραγματικότητα

Ο ευεργετισμός αναπτύχθηκε στις παροικίες από κορυφαίους επιχειρηματίες της διασποράς που έζησαν και υπηρέτησαν την κοινοτική οργάνωση και τον κοινοτισμό.

Ο ευεργέτης επωμίζεται σκοπούς και έργα στη θέση της συντεταγμένης πολιτείας, συλλογικοτήτων και θεσμών. Πραγματοποιεί μια προσωπική διαδρομή με όρους ατομικής εποποιίας και ευποιίας στην υπηρεσία του κοινού αγαθού. Η ευεργεσία γι’ αυτόν συνιστά συστατικό πάθος που επικαθορίζει την ατομική και συλλογική λειτουργία του.

Φαινόμενο ιστορικό, ο ευεργετισμός σήμερα συνεχίζει να υφίσταται κυρίως με τη μορφή του ιδρυματικού ευεργετισμού.

Ιστορία, ιδεολογία, λειτουργίες, προσωπικοί και κοινωνικοί μηχανισμοί της ευεργετικής πρακτικής αναλύονται διεξοδικά στο πλαίσιο της θεωρίας ότι οι ευεργέτες αντιπροσωπεύουν οργανικούς διανοούμενους της αστικής τάξης, τόσο κατά την εποχή της ιστορικής ανόδου της όσο και στη σημερινή εποχή της παγκόσμιας ηγεμονίας της.

Αποκτήστε το από τις εκδόσεις Κέρκυρα

Benefaction in Modern Greece Theory and History

The communities of the Hellenic diaspora have been the cradle of Modern Greek benefaction. Eminent entrepreneurs acting as benefactors undertake works of common interest, substituting for the official state, collectivities and institutions. The benefactor realises a personal epopee in the service of the common good. Benefaction for him represents a defining passion determining his/her personal and collective functioning.

Benefaction as historical phenomenon continues today, mainly in the form of institutional benefaction.

History, ideology, personal and social mechanisms underlying the practice of benefaction are thoroughly analysed in the frame of the theory that benefactors represent organic intellectuals of the bourgeoisie during the age of its historical ascendency as well as in the present era of its world hegemony.

Kerkyra Publications

Μηχανισμοί και δυναμική στην Ιστορική Δημογραφία – Το παράδειγμα της Λευκάδας τον 19ο αιώνα

Κυκλοφορεί στις Εκδόσεις Παπαζήση το νέο βιβλίο της Ματούλας Τομαρά-Σιδέρη, Καθηγήτριας στο Πάνειο Πανεπιστήμιο, με τίτλο «Μηχανισμοί και δυναμική στην Ιστορική Δημογραφία – Το παράδειγμα της Λευκάδας τον 19ο αιώνα».

Αντικείμενο της μελέτης είναι η εξέλιξη του πληθυσμού στη Λευκάδα τον 19ο αιώνα. Από τη διερεύνηση αυτής της ιστορικής διεργασίας προκύπτουν δύο θεμελιώδη πορίσματα: Πρώτο, η Λευκάδα αντιπροσωπεύει έναν πρώιμο πυρήνα της δημογραφικής μετάβασης προς ένα πληθυσμό σύγχρονου τύπου στον Ελλαδικό χώρο. Δεύτερο, αυτό που συμβαίνει στη Λευκάδα αποτελεί ικανοποιητικό παράδειγμα των μηχανισμών που χαρακτηρίζουν τα δημογραφικά φαινόμενα σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.Στόχος του βιβλίου είναι να συμβάλλει στην κατανόηση αυτών των μηχανισμών μέσα από τη διεξοδική ανάλυση μιας περίπτωσης. Δεδομένου δε ότι οι δημογραφικοί μηχανισμοί εξαρτώνται από το κοινωνικό, ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιό τους, το εγχείρημα απολήγει στην εκπόνηση μιας ιστορικής δημογραφικής μελέτης σε σχέση με την οικονομική και κοινωνική ιστορία και την αντίστοιχη των νοοτροπιών.

Ημερίδα “Ευεργετισμός και νεότερος Ελληνισμός”

Ημερίδα “Ευεργετισμός και νεότερος Ελληνισμός”,  Αθήνα, 24 Νοεμβρίου 2015

   Σύνοψη Συμπερασμάτων
   Στην επιστημονική Ημερίδα παρουσιάστηκαν εισηγήσεις από ερευνητές της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικής Διασποράς (Ε.Μ.Ε.ΔΙΑ.), του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (Ε.Ι.Ε.), από εκπαιδευτικούς Μ.Ε, ,από φοιτητές και καθηγητές του Παντείου Πανεπιστημίου, του Χαρακοπείου Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και από εκπρόσωπο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
   Οι επιστημονικά τεκμηριωμένες εισηγήσεις έκαναν να αναπτυχθεί ένας γόνιμος διάλογος που συνέβαλε στον προβληματισμό και στη διατύπωση θέσεων για την αναγκαιότητα συνέχισης της ευεργετικής λειτουργίας.

Ημερίδα “Ευεργετισμός και νεότερος Ελληνισμός”

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η επιστημονική ημερίδα «Ευεργετισμός και νεότερος Ελληνισμός» στις 24 Νοεμβρίου 2015, την οποία συνδιοργάνωσαν το Πάντειο Πανεπιστήμιο και η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Διασποράς. Οι ομιλητές κάλυψαν τα ζητήματα της θεωρίας του Ευεργετισμού. Επεκτάθηκαν επίσης στην ιστορικότητα και επικαιρότητα του φαινομένου.

Οι επισκέπτες της ιστοσελίδας θα έχουν σύντομα τη δυνατότητα να διαβάσουν τις εισηγήσεις των ομιλητών.

Η εισήγηση της καθηγήτριας Μ. Τομαρά Σιδέρη: Το ζητούμενο του Ευεργετισμού: Ιστορικότητα και Επικαιρότητα.

Στο βήμα η πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικής Διασποράς, καθηγήτρια Μ. Τομαρά – Σιδέρη ενώ εκφωνεί την ανακοίνωσή της στην ημερίδα.

Στο βήμα η πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικής Διασποράς, καθηγήτρια Μ. Τομαρά – Σιδέρη ενώ εκφωνεί την ανακοίνωσή της στην ημερίδα.

Ευεργετισμός: Χθές-Σήμερα- Αύριο

Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη
Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου

    Η μελέτη του Ελληνικού παροικιακού φαινομένου, της οργανωμένης δηλαδή μετακίνησης προς την Κεντρική Ευρώπη και τον Νότο, καθώς και της δημιουργίας οικονομικών και οικογενειακών δικτύων μετοικεσίας, οδηγεί την ιστορική έρευνα στην ανάδειξη ενός ιδιαίτερου προτύπου ατομικής λειτουργίας : την μορφή και την λειτουργία του ευεργέτη.
    Μακρόχρονη αναζήτηση στο πεδίο αυτό, μου έχει επιτρέψει να κωδικοποιήσω τα χαρακτηριστικά του ευεργέτη, το ιδιαίτερο πρότυπο της λειτουργίας του καθώς και την προσωπική του διαδρομή με όρους ατομικής εποποιίας και ευποιίας.

    Τα φαινόμενα αυτά εικονογραφούνται παραδειγματικά από κορυφαίους επιχειρηματίες της Διασποράς, που έδρασαν ευεργετικά στο τρίπτυχο « ιδιαίτερη πατρίδα», «Ελληνική παροικία», «Εθνικό Κέντρο».

    Στο φαινόμενο του ευεργετισμού συγκλίνουν 3 λειτουργίες : Η προσωπική, η ιστορική και η κοινωνική.

    α) Η προσωπική λειτουργία υλοποιείται μέσω της παραχώρησης προσωπικού πλούτου για κοινωνικούς σκοπούς. Η υγεία, η παιδεία, η δικαιοσύνη, η εθνική ασφάλεια και η κοινωνική πρόνοια συνιστούν βασικούς θεσμούς που συγκρότησαν, χρηματοδότησαν και υπηρέτησαν οι ευεργέτες. Στην περίπτωση αυτή οι ευεργέτες λειτουργούν ατομικά ως «χρηματοφόρα υποκείμενα» για την επιτέλεση έργων που, υπό άλλες συνθήκες, θα τα αναλάμβανε κατ΄αρχήν η πολιτεία, οι συλλογικότητες.

    β) Στη νεωτερικότητα και στη σύγχρονη εποχή, ο ευεργέτης υποστηρίζει μία ιστορική λειτουργία, που είναι η εμπέδωση της ηγεμονίας της αστικής τάξης και ειδικότερα της εκάστοτε ηγετικής ομάδας της αστικής τάξης. Οι ηγετικές αυτές ομάδες εναλλάσσονται φυσικά ανάλογα με την οικονομική και κοινωνική συγκυρία. Η ιστορική λειτουργία καθιστά τον ευεργέτη οργανικό διανοούμενο της τάξης του. Οι ευεργέτες, ως οργανικοί διανοούμενοι, είδαν το πεπρωμένο της τάξης τους σε ευρύτερη προοπτική και το υπηρέτησαν εις βάρος των προσωπικών υλικών τους συμφερόντων. Έτσι, συνέβαλαν στην εμπέδωση αυτής της ηγεμονίας με όρους όχι μόνο οικονομικής και πολιτικής ισχύος και κυριαρχίας, αλλά κυρίως στο επίπεδο της ιδεολογικής, νοοτροπικής και πνευματικής διάκρισης, υπεροχής, καθολικής αναγνώρισης και εν τέλει ηγετικής λειτουργίας.Οι ευεργέτες υπήρξαν λειτουργοί της ιστορίας στον ύψιστο βαθμό διότι συνταύτιζαν την προσωπική με την ιστορική τους λειτουργία στο οικονομικό, πολιτικό και θεσμικό πεδίο καθώς και στην ιδεολογική και πνευματική ζωή, συμβάλλοντας έτσι στη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας και του εθνικού κράτους.

    γ) Η ιστορική αυτή λειτουργία των ευεργετών υλοποιείται μέσα από μία κοινωνική λειτουργία. Πρόκειται για την δημιουργία, εμπέδωση και αναπαραγωγή θεσμών και που διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική πρόνοια και ευημερία και την κρατική ασφάλεια.

    Οι 3 αυτές λειτουργίες συγκλίνουν στο φαινόμενο του ευεργετισμού και τον διαφοροποιούν από την φιλανθρωπία. Και αυτό διότι ο φιλάνθρωπος, ως δυνάμενος, παρέχει οικονομική βοήθεια στον έχοντα οικονομική ανάγκη. Πρόκειται για μία οικονομική πράξη από άνθρωπο σε άνθρωπο, μεμονωμένα και προσωπικά, χωρίς τη διαμεσολάβηση του θεσμικού στοιχείου που χαρακτηρίζει τον ευεργέτη και τον διαχωρίζει από τον φιλάνθρωπο και την ατομική ελεημοσύνη.
    Διευκρινίζεται ότι η φιλανθρωπία εδώ νοείται με την κλασσική έννοια και σημασία της και όχι με την τάση που είναι διαδεδομένη κυρίως στην Αμερικανική Σχολή και συνταυτίζει τις δύο έννοιες.
    Κοντά στους εμβληματικούς κολοσσούς της ευεργετικής παράδοσης, τους μεγάλους εθνικούς ευεργέτες Γεώργιο Αβέρωφ και Εμμανουήλ Μπενάκη συναντάμε σωρεία ευεργετών. Η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, που σήμερα μας φιλοξενεί, είναι έργο του ευεργέτη Ιωάννη Γενναδίου.
    Και περνάμε στους επιφανείς αρωγούς κάθε εθνικής προσπάθειας, όπως ήταν ο Θεόδωρος Π. Κότσικας, που ανέλαβε την κατασκευή 2 πολεμικών αεροπλάνων προκειμένου να ενισχύσει την άμυνα της Ελλάδας στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, για να φτάσουμε στη σημερινή γενιά, στους σύγχρονους ευεργέτες.
    Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από γενικευμένη οικονομική και πολιτισμική κρίση, φαινόμενα απόλυτης ένδειας και ανεπάρκειας των πόρων της πολιτείας. Χαρακτηρίζεται από διογκωμένα κοινωνικά προβλήματα και ανάγκες που έχουν σαν αποτέλεσμα να αποσαθρώνεται η κοινωνική συνοχή. Σ΄αυτό το πλαίσιο τι θέση επιφυλάσσει η ιστορία και η κοινωνία στην ευεργετική λειτουργία σήμερα?
    Η απάντηση στο ερώτημα επιβεβαιώνει ότι οι σύγχρονοι επιφανείς Έλληνες συνεχίζουν να είναι ενεργά παρόντες. Ονόματα όπως Ωνάσης, Νιάρχος, Μποδοσάκης, Γουλανδρής, Λάτσης, Βαρδινογιάννης, Κωστόπουλος, Λεβέντης, Τσάκος, Μαρτίνος και τόσοι άλλοι, πιστοποιούν του λόγου το αληθές.
    Οι άνθρωποι αυτοί δεν απήλλαξαν τους εαυτούς τους από την ανάληψη ευθυνών έναντι της κοινωνίας. Μέσω των Ιδρυμάτων τους ενσωματώνονται στην ιδεολογία του ευεργετισμού ως «οργανικοί διανοούμενοι» στην κλίμακα της πατρίδας τους και της ανθρωπότητας. Λειτουργούν δηλαδή ως οργανωτές της κουλτούρας και της κοινωνίας σε εθνική και οικουμενική κλίμακα. Και αυτοί ενισχύουν την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια και την καλλιέργεια της γνώσης και της τέχνης.
    Πράγματι, η ευεργεσία εμπεριέχει και την υποστήριξη των διανοητικών αναγκών της κοινωνίας, όλως δε ιδιαιτέρως, της έρευνας και της διδασκαλίας σ΄όλα τα επίπεδα.
    Ζούμε σε μία κοινωνία γνώσης και σε αυτά τα Ιδρύματα επαφίεται σε σημαντικό βαθμό η υποστήριξη της έρευνας υψηλού επιπέδου και η ενίσχυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η υποστήριξη της έρευνας και της γνώσης άλλωστε αποτελεί στρατηγική επένδυση, που μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στην επανεκκίνηση της οικονομίας και στην κοινωνική ανάπτυξη.
    Μία συστηματική μελέτη του σύγχρονου ευεργετισμού, που απουσιάζει αισθητά από την βιβλιογραφία, θα μπορούσε να είναι συμβολή σ΄αυτό.

    Κυρίες και κύριοι,
    Η ευεργεσία δεν είναι υποχρέωση. Είναι πράξη προσωπικής πραγμάτωσης, ιστορικής συνειδητότητας και κοινωνικής επίγνωσης. Είναι δηλαδή υποκειμενική χειρονομία που λαβαίνει υπόψη της τις ιστορικές συνθήκες και τις κοινωνικές ανάγκες. Όταν διαμεσολαβείται από συλλογικές οντότητες όπως είναι τα Ιδρύματα, τότε είναι απαραίτητο να συνεκτιμώνται και άλλου τύπου διαχειριστικές παράμετροι που ενδεχομένως θέτουν περιορισμούς στην ευεργετική πράξη.
    Μέσα όμως από τους περιορισμούς αυτούς αναδεικνύεται καλύτερα η ελευθερία, η αξία και τελικά η διάσταση της υπέρβασης που χαρακτηρίζει την χειρονομία του ευεργετισμού.

Το φαινόμενο του ευεργετισμού στη νεότερη Ελλάδα (2006)

Αρβανιτάκης Δημήτρης (επιμ.), Το φαινόμενο του ευεργετισμού στη νεότερη Ελλάδα (εκδ. Μουσείο Μπενάκη – 2006)

Στην έκδοση περιλαμβάνονται τα Πρακτικά της Ημερίδας που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη το 2004 και ήταν αφιερωμένη στη μελέτη πτυχών του ευεργετισμού. Στις συμβολές των συμμετεχόντων (Δημήτρης Αρβανιτάκης, Μαρία Χριστίνα Χατζηϊωάννου, Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη, Βάσω Θεοδώρου, Βασίλης Κρεμμυδάς) γίνεται προσπάθεια να συγκεφαλαιωθούν τα δεδομένα, αλλά και να αποτυπωθούν οι σύγχρονοι προβληματισμοί και να δοκιμαστούν νέες μεθοδολογικές αρχές για τη μελέτη ενός φαινομένου, το οποίο προσδιόρισε σε σημαντικό βαθμό το πρόσωπο της νεότερης Ελλάδας.

Το φαινόμενο του ευεργετισμού στη νεότερη Ελλάδα (εκδ. Μουσείο Μπενάκη - 2006)

 

Βιβλιοκριτική

από τον Παναγιώτη Καρματζό, Φιλόλογο – Συγγραφέα

Μια ευγενική επίσκεψη, που συνοδευόταν από μια εξίσου ευγενική χειρονομία, μου έδωσε την ευκαιρία να έχω στα χέρια μου και να διαβάζω με προσοχή ένα καλαίσθητο κι ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο Το φαινόμενο του ευεργετισμού στη νεότερη Ελλάδα και υπότιτλο Πρακτικά ημερίδας, το οποίο εξέδωσε, το Μάιο του 2006, η Βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη, εγκαινιάζοντας τη σειρά Ιστορία κι επιθυμώντας να προαγάγει την περαιτέρω έρευνα στην Ελλάδα.

Από το πρόγραμμα ήδη της ημερίδας (20 Νοεμβρίου του 2004), που βρίσκεται στη σελίδα 9, και σε συνδυασμό με τις σελίδες 13-98, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με επιστημονικές εργασίες κύρους που απομυθοποιούν το φαινόμενο του ευεργετισμού, για να το αποψιλώσουν από κάθε συναισθηματική ερμηνεία και να το δώσουν στις πραγματικές ιστορικές του διαστάσεις, όπως συμβαίνει με την εισήγηση Αιγυπτιώτης ευργετισμός: συλλογική ευποιία και ατομική εποποιία της Ματούλας Τομαρά-Σιδέρη, της οποίας η ερευνητική εργασία μ’ ενδιαφέρει ιδιαίτερα, ως παλαιό Έλληνα εξ Αιγύπτου και μελετητή της εποχής εκείνης.
Εντύπωση μου προκαλεί ο μονοσέλιδος πρόλογος του επιμελητή Δημήτρη Αρβανιτάκη, ιστορικού, υπεύθυνου της έκδοσης και εισηγητή, ο οποίος διατυπώνει ευθαρσώς, ανάμεσα στα άλλα, και τα εξής.

“Παρά την πολυδιάστατη φύση του και την αναμφισβήτητη συμβολή του στη νεοελληνική ιστορία, το φαινόμενο δεν έχει μελετηθεί επαρκώς σε όλες τις εποχές του, ούτε έχει αντιμετωπιστεί συνολικά με τα σύγχρονα εργαλεία της ιστορικής ανάλυσης.”

Η αντίληψη αυτή κυριαρχεί και στην πανεπιστημιακή λειτουργό, όπως φαίνεται ήδη από τις προηγούμενες ενδιαφέρουσες μελέτες της Ευεργετισμός και Προσωπικότητα, τ. Α΄- Β΄, Αθήνα 2002, και Αλεξανδρινές Οικογένειες: Χωρέμη-Μπενάκη-Σαλβάγου, Αθήνα 2004, που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Και διαπιστώνω ότι η ευστοχία, η ευτολμία και η ευθυκρισία διέπουν και την εισήγησή της αυτή, στην οποία μ’ εμβρίθεια και σαφήνεια αναπτύσσει το θέμα της, βασισμένη στις τολμηρές, αλλά δόκιμες διανοητικές διεργασίες, που διατυπώνονται στο βιβλίο Θέσεις, Αθήνα 1981, σελ. 107 κ.ε. του Λουί Αλτουσέρ και στο βιβλίο Οι διανοούμενοι, Αθήνα 1972 του Αντόνιο Γκράμσι, στην εισαγωγή του οποίου ο Λουτσιάνο Γκρούπι ασχολείται με την γκραμσιανή σκέψη και την έννοια της ηγεμονίας, βασική για το τελικό συμπέρασμα της εισηγήτριας. Η οποία, χαρακτηρίζοντας τους ευεργέτες οργανικούς διανοούμενους της αστικής τάξης, προτείνει την πρώτη περιεκτική ερμηνεία του φαινομένου με όρους που το εντάσσουν στο όλο ιστορικό γίγνεσθαι.

Στο σημείο αυτό, παραθέτω ένα σύντομο χαρακτηριστικό απόσπασμα από την εισήγηση της εκλεκτής ερευνήτριας:

“Οι ευεργέτες ως οργανικοί διανοούμενοι είδαν το πεπρωμένο της τάξης τους σε ευρύτερη προοπτική και το υπηρέτησαν εις βάρος των προσωπικών υλικών τους συμφερόντων. Οι άνθρωποι αυτή εργάσθηκαν για την ηγεμονία της τάξης τους στο σύνολο του έθνους και της κοινωνίας και συνέβαλαν στην εμπέδωση αυτής της ηγεμονίας με όρους όχι μόνο οικονομικής και πολιτικής ισχύος και κυριαρχίας, αλλά κυρίως στο επίπεδο της ιδεολογικής, νοοτροπικής και πνευματικής διάκρισης, υπεροχής, καθολικής αναγνώρισης και εν τέλει ηγετικής λειτουργίας.”

Ίσως, η προφορική μορφή της εισήγησης αυτής να είχε ως αποδέκτες ένα ειδικό κοινό, όμως, με τη σημερινή γραπτή της μορφή θα πρέπει να έχει πολύ περισσότερους, δικαιώνοντας έτσι τις επιστημονικές ανησυχίες της κυρίας Ματούλας Τομαρά-Σιδέρη και τις εποικοδομητικές ημερίδες του Μουσείου Μπενάκη.

 

Κατάλογος Ιστορικού Αρχείου Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου

Κατάλογος Ιστορικού Αρχείου Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου (εκδ. Ε.Κ.Κ. – 2010)

Η έκδοση της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου παρουσιάζει το ευρετήριο του ιστορικού της αρχείου. Η εργασία της ταξινόμησης, ευρετηρίασης και καταλογογράφησης διενεργήθηκε κατά την περίοδο 2006-07 υπό την επιστημονική διεύθυνση της καθηγήτριας Ματ. Τομαρά – Σιδέρη και με την συμμετοχή ερευνητικής ομάδας από το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

 

Ευεργετισμός και Προσωπικότητα. Ευεργέτες Έλληνες του Καΐρου

Ευεργετισμός και Προσωπικότητα. Ευεργέτες Έλληνες του Καΐρου
(τόμοι Α-Β, εκδ. ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, 2002)

Η ανάλυση της ιδεολογίας του ευεργετισμού καθώς και της Εθνικής και Κοινωνικής συνείδησης, που καλλιεργήθηκε στους κόλπους του παροικιακού Ελληνισμού της Αιγύπτου, αποτελεί το αντικείμενο του βιβλίου. Μέσα από τις διαθήκες εξεχόντων παραγόντων της Ελληνικής παροικίας Καίρου (Αφοι Αμπετ, Ευ. Αχιλλόπουλος, Δημ. Σπετσερόπουλος, Κων. Ξενάκης, Θ. Κότσικας, Στ. Μανουσάκης, Ν. Τσανακλής) αναδεικνύονται τα χαρακτηριστικά της δράσης τους, ενώ το φαινόμενο του Ευεργετισμού τοποθετείται στο πλαίσιο που ορίζεται από τις ιδιαιτερότητες της εποχής (19ος – 20ος αιώνας) και από τη διαδικασία μετάβασης στη νεωτερικότητα.

Ευεργετισμός και Προσωπικότητα. Ευεργέτες Έλληνες του Καΐρου (τόμοι Α-Β, εκδ. ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, 2002)